Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2014 | Page 296

Νεκτάριος Μπουτεράκος μια θλίψη να διαφαίνεται στο πρόσωπο του φίλου του. Μια θλίψη που σίγουρα προερχόταν από κάτι το σκοτεινό, το ακανθώδες. Δεν είχε δικαίωμα να τον πιέσει για να του το αποκαλύψει. Ο χρόνος θα το φανέρωνε μονάχος του. «Έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν φταίει η Ζωή. Εγώ φταίω! Το σίγουρο είναι πως δεν θέλω να τη χάσω. Δεν θέλω να μιλάω, όμως άλλο για αυτό. Πες μου, σε παρακαλώ, για την περγαμηνή». Ο Χρήστος κατέβασε το βλέμμα, έκλεισε τα μάτια και άπειρες εικόνες γέμισαν το μυαλό του. Μετά την εξαφάνιση του πατέρα του, τον κυρίευσε η άρνηση και η μελαγχολία. Για πολλά χρόνια ήταν αντιδραστικός απέναντι στην μητέρα του, μέχρι που την έχασε. Ήταν μόλις εφτά ετών, όταν έμαθε για την εξαφάνιση. Είχε τον πατέρα του σαν πρότυπο στα παιδικά του μάτια και ο χαμός του αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα γι’ αυτόν. Όταν άκουγε στο σχολείο να λένε πως ήταν ορφανός από πατέρα και να τον αποκαλούν «κακόμοιρο», αισθανόταν ευνουχισμένος. Ήθελε να φύγει, να εξαφανιστεί. Κατέβαζε το κεφάλι χαμηλά, κάθε φορά που οι συμμαθητές του περνούσαν δίπλα του μαζί με τους γονείς τους. Και η κλειστή 296 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014 Η αναγέννηση των ηρώων - Ύδωρ κοινωνία μιας επαρχίας δεν ήταν και η καλύτερη λύτρωση. Χιλιάδες ευρηματολογίες άκουσε, από κουτσομπολιά, για τον χαμό του πατέρα του. Πολλοί έλεγαν πως ήταν αλλοπαρμένος κι έψαχνε ανύπαρκτα όντα και πως, ό,τι ιστορίες διηγούταν, ήταν μυθοπλασίες. Όλα αυτά έγιναν αγκάθια στην ψυχή του. Τα μάζευε μέσα του και δεν είχε το θάρρος να αντιδράσει και να ξεσπάσει. Έχασε τη μητέρα του σε ηλικία δεκαπέντε ετών και έμεινε υπό τη φροντίδα της αδελφής του, η οποία μόλις είχε πατήσει τα δεκαεννέα. Ευτυχώς η περιουσία του πατέρα τους ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να μπορέσει να τους κρατήσει στη ζωή, χωρίς να καταφύγουν σε λύσεις διαφορετικές. Το πέρασμά του στην εφηβεία τον έκανε εσωστρεφή και κλειστό άνθρωπο. Δεν είχε παρέες. Μόνη του ευχαρίστηση το διάβασμα βιβλίων και η συλλογή παλιών αντικειμένων, μεγάλης ή μη αξίας. Το δωμάτιο του είχε γίνει αποθήκη κάθε λογής αντίκας. Μόνιμος καυγάς με την αδελφή του ήταν να πετάξει αυτές τις παλιατζούρες. Κάποια φορά είχε καταφέρει η Φανή να μπει στο δωμάτιο του και να ξεφορτωθεί μερικά μικροπράγματα. Έκανε να της μιλήσει δύο εβδομάδες, παρόλο που τα Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 297