Νεκτάριος Μπουτεράκος
με ιδιαίτερη προσοχή. Ήταν σίγουρο ότι θα
καθυστερούσαν και συννέφιασε το πρόσωπό του.
Ο Χρήστος εμφανίστηκε στην άκρη του δρόμου.
Παρατήρησε το ευθυτενές και καλοσχηματισμένο
σώμα του φίλου του, που μόλις πάρκαρε την
μηχανή του. Η όψη του θύμιζε ημίθεο. Του
χαμογέλασε, καθώς είδε να βγάζει το κράνος του
και του έκανε νόημα να βάλει τα πράγματά του
στο πορτ-μπαγκάζ. Παρέμενε όμορφος ακόμα και
με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα βλέφαρά
του. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν το
ταξίδι τους.
Στο ύψος των Μυκηνών χτύπησε το κινητό του
Αλέξανδρου. Ήταν η Ζωή.
«Έλα καλημέρα! Ναι, ξεκινήσαμε… Εντάξει θα
προσέχουμε! Το ξέρω πως έχει παλιόκαιρο… Ζωή,
κόφτο! Όπου θέλω θα πάω και ό,τι ώρα θέλω
θα κοιμηθώ… Παράτα με! Γεια σου… Ναι, θα στο
κλείσω!».
Ο Αλέξανδρος έκλεισε το κινητό και το πέταξε
στο πίσω κάθισμα. Κοίταξε τον Χρήστο, ο οποίος
ήταν αμίλητος.
«Με έχει κουράσει αυτή η ανάκριση! Γι’ αυτό δεν
μπορώ τις δεσμεύσεις! Με πνίγουν! Ζηλεύει χωρίς
λόγο», συνέχισε να του λέει.
294 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Η αναγέννηση των ηρώων - Ύδωρ
«Χωρίς λόγο; Σε μένα μιλάς. Ξέρω πόσο παίζει το
μάτι σου και το χέρι σου! Δεν είναι υποχρεωμένη
να ανέχεται τις απιστίες σου. Θα έρθει η στιγμή
που θα τα βροντήξει όλα και θα μείνεις μόνος».
Ο Αλέξανδρος ξεφύσησε. Είχε μάθει με τη μοναξιά
του τόσα χρόνια. Τον κυνηγούσε, σαν σαρκοβόρο.
Ήξερε καλά την αιτία του άστατου χαρακτήρα του.
Ήταν χαραγμένη βαθιά στην καταπατημένη ψυχή
του. Κάθε φορά που βουτούσε στα μολυσμένα
νερά της, έβγαινε άρρωστος, περισσότερο μόνος.
«Πες μου πως βρήκες την περγαμηνή...».
Προσπάθησε μάταια να αλλάξει την συζήτηση. Η
ματιά του Χρήστου, όμως, ήταν κατακεραυνωτική.
«Εντάξει, έχεις δίκιο και δεν έχω λόγο να
αντικρούσω αυτά που μου λες. Έχω το γνώθι σ’
αυτόν και θέλω και οι άλλοι να με δέχονται όπως
είμαι», συνέχισε να λέει ο Αλέξανδρος.
«Η Ζωή είναι καλός άνθρωπος! Σε αγκάλιασε
με την αγάπη της. Πληγώνεται εύκολα, όμως,
γιατί είναι ευαίσθητη. Δεν αξίζει την περιφρόνησή
σου!».
Κάθε φορά που μιλούσαν για τις συναισθηματικές
ανοησίες του Αλέξανδρου, ο Χρήστος παρατηρούσε
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 295