Ανθρώπων Έργα
αλήθεια ότι έχασα τα ελάχιστα ψιλά που
είχα χθες βράδυ, αλλά δεν υπάρχει τρόπος
να το γνωρίζει αυτό η Τζο, ούτε λόγος να
μεγαλοποιείται έτσι μια τελευταία ήττα.
Κάθομαι υπάκουα στον καναπέ, αν και το
σχέδιο δεν αλλάζει. Συνεχίζω να αρνούμαι τα
πάντα.
“Πίστεψα σε σένα” μου πετάει στα μούτρα η
Τζο.
“Είμαι όμως πια αναγκασμένη να σε
εξαφανίσω. Δεν είσαι παρά ένα πείραμα που
δεν πέτυχε.”
Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευσή της, ωστόσο
η λέξη “εξαφανίσω” μου ακούγεται υπερβολική,
όταν απλά σκοπεύεις να βγάλεις από τη ζωή
σου κάποιον που πια δεν συμπαθείς. Προσπαθώ
με λίγα λόγια να της διηγηθώ όσα έχω περάσει
από το πρωί, μέχρι που τα λόγια μου πνίγονται
στο υστερικό γέλιο της.
“Από τη στιγμή που μπήκες σ’αυτό το μαγαζί,
έπρεπε να περιμένεις τις συνέπειες. Το έγραφε
ξεκάθαρα ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη” μου
λέει και πετάγομαι σαν ελατήριο από τον
καναπέ.
“Δεν υπάρχεις πια. Από την στιγμή που μπήκες
στο μαγαζί και μετά, εξαφάνισα κάθε στοιχείο
της ύπαρξής σου” συνεχίζει και
236 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ανθρώπων Έργα
όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου καθώς θυμάμαι
έναν παλιό μας διάλογο.
- Θα σου πω ένα μυστικό.
- Θέλω να το ακούσω;
- Μάλλον όχι, αλλά θα στο πω.
- Είμαι όλος αυτιά.
- Δεν υπάρχεις στην πραγματικότητα.
-…
- Αλήθεια σου λέω. Δεν υπάρχεις. Εγώ σε
δημιούργησα.
- Μήπως σε πείραξε κάτι που έφαγες;
- Δεν με πιστεύεις δηλαδή;
- Όχι.
- Kι όμως. Βρίσκεσαι μέσα σε μια ιστορία που
δημιούργησα από το μυαλό μου.
- Έτσι ε;
- Ναι, δεν υπάρχει Άπολη.
- Και που βρισκόμαστε τώρα;
- Στην Άπολη βέβαια. Μην γίνεσαι χαζός.
- Η οποία δεν υπάρχει.
- Όχι δεν υπάρχει. Υπάρχει όσ :