Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Δηλαδή ή θα επέλεγα να χτυπήσω το πανάκριβο
όχημα της αεικίνητης εξουσίας ή αυτό της άνευ
αιτίας επαναστάτριας ψυχής. Δεν χρειάστηκε να
το σκεφτώ παραπάνω από μισό λεπτό. Μπήκα
στο αμάξι, έβαλα μπροστά γυρνώντας το κλειδί
με δύναμη μέσα στην κλειδαριά με το ύφος
ξαναμμένου ραλίστα λες και αν μετέβαινα νοητά
σε κάποια πίστα αγώνων θα ξεχνούσα την ξαφνική
τάση μου να χτυπήσω την ιδιοκτησία κάποιου
αγνώστου. Κάνοντας όπισθεν σύνθλιψα τον
αριστερό προφυλακτήρα του ψηλού τζιπ και ίσως
ο καημένος ιδιοκτήτης του να ήταν ο άτυχος πάνω
στον οποίο ξεσπούσα την απέχθεια μου απέναντι
στην ύπουλη κεφαλαιοκρατία. «Έτσι και αλλιώς
δεν θα του λείπουν τα λεφτά.», σκέφτηκα αμέσως
και προσευχόμουν το αμάξι αυτό να άνηκε όντως
σε κάποιον οικονομικά εύρωστο επιχειρηματία,
προσπαθώντας να εξαλείψω τις ρέουσες τύψεις
που έτρεχαν πέρα-δώθε στον εγκέφαλο μου, μόλις
ο ήχος του συναγερμού διαπέρασε τα αυτιά μου,
ενώ οδηγούσα πια μακριά από το στενό δρομάκι.
«Δεν έχω άλλη επιλογή! Το τρελό αφεντικό μου
θα με διώξει χωρίς δεύτερη κουβέντα αν αργήσω
μία ακόμη φορά.», σκέφτηκα αγχωμένος.
Μια ανακούφιση έδιωξε το ελαφρύ ρίγος που
διαπερνούσε το κορμί μου, όταν στον αριστερό
καθρέφτη του αυτοκινήτου μου εντόπισα μια
ανδρική φιγούρα να τρέχει αρχικά προς το τζιπ
και έπειτα προς εμένα, βρίζοντας και φωνάζοντας
μέσα στο σενιαρισμένο κατάμαυρο κουστούμι
της. Τότε, χαμογέλασα ειρωνικά και συνέχισα
να οδηγάω. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο, την
οδό της οχλαγωγίας και της νεκρικής σιγής, του
παλμού και της ανακοπής. Οδηγούσα σημειωτόν
στην Πατησιών επί μισή ώρα. Οι αντιδράσεις