μιας γραπτής συνομιλίας μας καλύτερα, σχετικά με το
τεράστιο λογοτεχνικό της έργο και τα δύο τελευταία
και πιο πρόσφατα μυθιστορήματά της, το «Η Δίψα
Με Καίει Εμένα Και Χάνομαι» και το «Συνέντευξη Με
Το Φάντασμα Του Βάλτου». Την ευχαριστώ μέσα από
την καρδιά μου για την εξαιρετική αυτή τιμή και της
εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στα νέα της βιβλία!
άλλης, που θα βοηθούσε εμένα πρώτη να βρω κάποιες
απαντήσεις στα υπαρξιακά ή μεταφυσικά ερωτήματα
που με βασάνιζαν σαν άνθρωπο και λιγότερο σαν
συγγραφέα.
Όσο για το πότε νιώθει κανείς την ανάγκη της
συγγραφής, αυτό υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή, ακόμα,
κατασκευάζεται στις μέρες μας.
1) Εάν σκεφτεί κανείς το συνολικό σας έργο, σε
όρους βιβλίων σας που έχουν εκδοθεί, συνολικά
49 αν δεν απατώμαι, μπορεί μόνο να αισθανθεί
δέος μπροστά σε μια συγγραφέα του μεγέθους
σας. Ορμώμενη λοιπόν, από αυτό το συναίσθημα,
πείτε μου κ. Πόθου, πότε νιώσατε την ανάγκη
να εκφραστείτε συγγραφικά και γιατί;
2) Έχετε γράψει ιστορικά και μεταφυσικά
μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, ποίηση,
θεατρικά έργα, εφηβική λογοτεχνία… Ποιό είναι
το αγαπημένο σας είδος, σε ποιό διοχετεύετε
τον περισσότερο χρόνο σας και για ποιο λόγο;
Κι εγώ αισθάνομαι κάποιο δέος σήμερα που, από την
απόσταση του χρόνου, βλέπω τα βιβλία που έχω γράψει.
Όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Τί έδωσαν τα βιβλία,
αυτό έχει σημασία. Ποιά ήταν η αγωνία τους και πώς
αυτή η αγωνία πέρασε στον αναγνώστη για να φωτίσει
ίσως τις δικές του αγωνίες, να μπει στα υπαρξιακά
μονοπάτια του και να του δώσει τη δυνατότητα μιας
άλλης θέασης του κόσμου.
Το ότι έγραψα πολλά βιβλία ήταν καθαρά από μια δική
μου προσωπική αγωνία να σπρώξω, κάθε φορά, λίγο πιο
πέρα τη δυνατότητα όρασης ή την ελπίδ