Ταξιδιωτικός προορισμός...
ένα χαλαρωτικό ντους,
ξανάνιωσα και ήμουν έτοιμη
ν’ αρχίσω τις εξερευνήσεις
μου.
Τα στομάχια μας βέβαια,
είχαν διαφορετική άποψη.
Τα σνακ δεν κατάφεραν να
ησυχάσουν την πείνα μας
κι έτσι βγήκαμε από το
δωμάτιο προς αναζήτηση
φαγητού. Στο λιμάνι,
αραδιασμένες στη σειρά
ταβέρνες και καφετέριες,
μας άφησαν με το βλέμμα,
να επιλέξουμε το πού θα
τρώγαμε το πρώτο μας
γεύμα στο νησί. Άνθρωποι
φιλόξενοι μας καλωσόρισαν
και μας πρότειναν κάθε
τοπική σπεσιαλιτέ.
Καλό φαγητό και ντόπιο
κρασί, ευχαρίστησαν
τους ουρανίσκους μας
κι ανέβασαν αρκετά τη
διάθεσή μας.
Μετά το γεύμα όμως, τη
λαχτάρα μου να περπατήσω
στα στενά δρομάκια του
νησιού, δεν τη συμμερίστηκε
ο Γιάννης μου. Δεν είχε όμως
κι άδικο. Ήταν απίστευτα
314 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
γράφει η Δήμητρα Τράκα
κουρασμένος, γιατί δεν
κοιμήθηκε καθόλου κατά
τη διάρκεια του ταξιδιού
για να μου κάνει παρέα και
τώρα δεν ήταν σωστό να
τον τραβολογάω μαζί μου.
Η μέρα δεν είχε τελειώσει
ακόμα. Ας ξεκουραζόταν
για λίγο κι έπειτα, τα σχέδιά
μας δεν σταματούσαν στο
μεσημέρι. Κάπως έτσι,
χώρισαν οι δρόμοι μας
κι εκείνος πήγε προς το
ξενοδοχείο, ενώ εγώ αφού
πήρα ένα μπουκαλάκι νερό
μαζί μου, κρύφτηκα στα
δαιδαλώδη δρομάκια της
Χώρας.
Δεν ήθελα να δω κάτι
συγκεκριμένο, ούτε
να επισκεφθώ κάποιο
αξιοθέατο. Αυτό θα το
κάναμε μαζί ούτως ή άλλως
την επόμενη μέρα . Εγώ το
μόνο που ήθελα, ήταν να
γίνω ένα με τον τόπο. Να
περπατήσω στις γειτονιές,
να μυρίσω τις ευωδιές, ν’
αφουγκραστώ ανθρώπους
και πράγματα στην ησυχία
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 315