Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους
καιρό, ανήκει στη Λένη σαν δώρο για το γάμο της. Ήταν
κάτι που το αποφάσισε ο πατέρας και συμφώνησα και
εγώ. Εσείς χάσατε το μερτικό σας το βράδυ εκείνο που
πήρατε τα κουρέλια σας και την κοπανήσατε σαν τις
κλέφτρες από ‘δω, για να κάνετε τη μεγάλη ζωή.
Οι δυο αδελφές έμειναν άφωνες. Αυτό ήταν κάτι που δεν
το περίμεναν. Τα πράγματα στη ζωή τους δεν πήγαιναν
και τόσο καλά. Η επιχείρησή τους, όσο καλά κι αν
πήγαινε, δεν μπορούσε ν’ αντέξει τα υπέρογκα έξοδα
που έκαναν για να κρατήσουν ζωντανό το μεγαλείο,
το ψώνιο τους. Ήλπιζαν πως σ’ αυτό το σπίτι θα είχαν
πάντα ένα καταφύγιο. Φαίνεται όμως πως είχαν αργήσει
πολύ... Δεν μπορούσαν να κρύψουν την ταραχή τους,
δεν είχαν τίποτε σπουδαίο να πουν για να σκεπάσουν
τα ιδιοτελή κίνητρά τους.
- Ώστε... παντρεύτηκε η Λένη; είπε η Κατινιώ σιγανά.
Δεν το ξέραμε.
- Όχι ακόμη. Αλλά πολύ σύντομα. Μ’ ένα πολύ καλό
παιδί, γιατρός στο επάγγελμα. Άλλωστε κι η Λένη όπου
να ‘ναι θ’ αρχίσει να εξασκεί την ιατρική...
Του άρεσε τόσο πολύ να τις βλέπει να δέχονται απανωτά
τα χαστούκια. Πόσο απολάμβανε αυτή τη στιγμή...
- Και τώρα που τα μάθατε όλα, συνέχισε επιδεικτικά,
μπορείτε να πάτε στα τσακίδια! Νομίζω πως ο πραγματικός
λόγος για τον οποίο εμφανιστήκατε ξαφνικά μες στη
νύχτα, δεν υφίσταται πλέον... Δεν έχετε θέση πια εδώ...
συνέχισε και τους έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα.
Πώς το χάρηκε αυτό το τελευταίο! Ήταν ό,τι έπρεπε για
τα μούτρα τους. Κλώσες! Μια ζωή κλώσες... Τίποτα δεν
είχαν μάθει τόσο καιρό, αυτά που είχαν συμβεί δεν τις
είχαν αγγίξει. Ας πάνε τώρα να κόψουν το λαιμό τους.
Αρκετό κακό είχαν κάνει, δεν θα τις άφηνε αυτός να
κάνουν κι άλλο. Ούτε η μάνα, ούτε η Λένη του άξιζαν
κάτι τέτοιο. Έπρεπε να τις κρατήσει μακριά, πάση θυσία!
- Καταραμένε! μουρμούρισε η Σμαρούλα ενώ έβλεπε
την πόρτα να έρχεται κατά πάνω τους.
Για άλλη μια φορά, είχε καταφέρει να πει την τελευταία
λέξη. Τέτοιος ήταν πάντα του! Και τώρα... τώρα που
του ‘χαν έρθει όλα βολικά, είχε γίνει ακόμη χειρότερος.
Τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα, όμως. Η ζωή είναι
μακριά... και μόνον η ζωή μπορεί να γράψει το τέλος...
300 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 301