Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους
της για να την παρασύρει στην αγκαλιά του. Μην ξεχνάς
ότι έχασε τον άνθρωπό της, στην καλύτερη εποχή της
ζωής της. Έλα να κάτσεις, θα είσαι κουρασμένη.
- Ναι, είμαι πτώμα, απάντησε σιγανά η Λένη και κάθισε
στον καναπέ. Για τη μάνα όμως είναι που ανησυχώ.
- Τι συνέβη; ρώτησε ανήσυχος ο Γιωργής. Σου είπε
τίποτα;
- Τίποτα συγκεκριμένο. Κάτι αόριστα πράματα ότι θέλει να
τακτοποιήσει ό,τι είχαν μαζί ξεκινήσει και να πάει να τον
βρει, ότι στην ηλικία της πρέπει κανείς να εξοικειώνεται
με το θάνατο, και κάτι τέτοια. Γενικά, μιλούσε παράξενα
και πιστεύω πως είναι πολύ απογοητευμένη...
- Είναι μεγάλο το πλήγμα γι’ αυτήν, Λένη μου, είπε ο
Κωστής χαϊδεύοντας τα χέρια της αγαπημένης του. Για
σκέψου... Τώρα που θα ‘βγαινε και στη σύνταξη και
θα ‘χαν μια ευκαιρία να χαρούν λίγο τη ζωή τους... να
φύγει τόσο ξαφνικά... να μην προλάβει ούτε το γάμο
μας, ούτε ένα εγγόνι...
- Έχει δίκιο ο Κωστής, πρόσθεσε ο Γιωργής. Μην ξεχνάμε
ότι η μάνα μια ζωή τον λάτρευε, δεν κάναν τίποτε ο ένας
χωρίς τον άλλον. Θα είναι πολύ δύσκολο τώρα.
- Θα έχει εμάς, είπε η Αθανασία. Δεν πρέπει να τη