Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους
Τα δάκρυα της ευτυχίας ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα και
δρόσισαν τα μάγουλα τα διψασμένα. Λίγο ακόμα μόνο...
Λίγο ακόμα και το πέσιμο ήταν τραγικό, θανατηφόρο.
Λίγο ακόμα ήθελε μόνον ο Αργύρης, κι αυτό το λίγο δεν
του το έδωσε η ζωή...
προσωπάκια, να ξαναζήσει τη χαμένη ζωή;
Κουράστηκες, Αργύρη μου, κουράστηκες πολύ. Φτάνει
πια... Πάει πια... Δεν έπρεπε όμως να φύγεις. Λίγο ακόμη
μόνον, και θα τέλειωναν όλα. Τόσα σχέδια, τόση ελπίδα
και τόση χαρά που ανοιγόταν μπροστά μας. Έπρεπε
να περιμένεις λίγο ακόμη Αργύρη μου. Πώς θ’ αντέξω;
Πρέπει ν’ αντέξω. Βλέπω τα παιδιά μας, τα παιδιά που
μας απόμειναν, και διαβάζω στα μάτια τους τη λύπη και
την ανησυχία. Πρέπει ν’ αντέξω Αργύρη μου.
Θα ‘θελα τόσο να ‘ρθω να σε βρω. Δεν έχω μάθει στη
ζωή τίποτ’ άλλο απ’ το να είμαι κοντά σου. Από κορίτσι
μικρό για σένα ζούσα και για σένα νοιαζόμουνα. Τόσο
πολύ, τόσο καθημερινά, τόσο έντονα, που έγινες κομμάτι
του εαυτού μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ζω
παρά μονάχα έτσι. Και τώρα απόμεινα μό