Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Απόσπασμα από το
μυθιστόρημα
“Και η τύχη βοηθάει τους
άχρηστους”
της Άννας ΒασιλειάδηΔαρδάλη
Το καλοκαίρι είναι μια τόσο
όμορφη εποχή. Τα πάντα είναι
γύρω τόσο ζωντανά, τόσο
αισιόδοξα. Η Λένη θυμόταν τα
παιδικά της χρόνια, απολάμβανε
τη ζωή που είχε τώρα και λαχταρούσε για τη ζωή που
είχε ακόμη μπροστά. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει ένας
άνθρωπος για να ευχαριστήσει όλη την πλάση που είχε
τόσο ιδανικά συνωμοτήσει σε τόση ευτυχία; Ο Κωστής
τη λάτρευε και δεν της χαλούσε χατίρι, οι οικογένειές
τους ήταν αγαπημένες και μονοιασμένες, εκείνη πετούσε
στα σύννεφα, κάθε μέρα και πιο ψηλά, και όλοι μαζί
έκαναν ατέλειωτα σχέδια για το μέλλον.
Πού πάνε οι εποχές που κλεινόταν στη μυστική κρυψώνα
της αυλίτσας με το Γιωργή της; Πού πάνε οι εποχές
που την τσιμπούσαν και τη βρίζαν απ’ τη ζήλια τους
οι ανεπρόκοπες, οι υπερόπτριες αδελφές της; Πώς τα
πισωγυρίζει καμιά φορά έτσι η ζωή. Η ζωή ή η τύχη;
Πάντα αναρωτιότανε και ποτέ απάντηση δεν βρήκε.
280 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους
Η Λένη, μεγαλωμένη με τις αντιλήψεις της γιαγιάς
Μαρούλας, ήταν ένα σωστά θρησκευόμενο και πρακτικό
κορίτσι παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορούσε να μην ευχαριστεί
και την καλή της τύχη που τα ‘χε, έστω και αργά, φέρει
τόσο ευνοϊκά.
«Δεν είναι τύχη Λενιώ», επέμενε να της λέει η Μαργώ.
«Αυτό άξιζες, αυτό έπρεπε να σου δώσει η ζωή. Από
μικρή φαινόσουνα ότι αξίζεις κάτι δυνατό, κάτι μεγάλο.
Κάποια στιγμή θα συνέβαινε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Είναι θαυμάσιο που δεν ξέφυγες απ’ το δρόμο σου κι από
το στόχο σου όπως... οι αδελφές σου. Είναι θαυμάσιο
που αποφάσισες να συμβιβαστείς με το χάρισμά σου.
Ακόμα κι αυτή που ονομάζουμε τύχη, κάποια στιγμή
αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαινε. Αυτό ήταν πάντα το
γραφτό σου. Έχεις να χαρίσεις πολύ ευτυχία γύρω σου,
Λενιώ. Το μόνο που φοβάμαι και απεύχομαι, απ’ όταν
ήσουνα μικρή ακόμα, είναι να μην γνωρίσεις μεγάλο
πόνο σε αντίτιμο για το καλό που έχεις να προσφέρεις».
Η Λένη άκουγε τη μάνα και παραξενευόταν. Από μικρή
ένιωθε παράξενα πολλές φορές όταν άκουγε τη μάνα.
Μέσα στη φτώχεια και την καθημερινότητά της, ήτανε
πάντα τόσο σοφή. Η Λένη ένιωθε πως ίσως δεν θα ‘πρεπε
να ήταν τόσο αχάριστη και τόσο αδιάφορη με την τύχη. Της
είχε φερθεί τόσο καλά... Είχε το προνόμιο να μεγαλώσει
στα γόνατα της γιαγιάς Μαρούλας, κανακεμένη με
την ιδιαίτερη τρέλα του παππού Ανέστη, ζυμωμένη με
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 281