Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Και τρέχουμε... είδες τι γρήγορα που τρέχουμε; Kοιτώ τα
μαλλιά σου τα πάντα μαύρα για μένα να ανεμίζουν όπως
τα ανακατεύει η φόρα μας και το αγέρι από τη θάλασσα...
Και κοιτώ τα σκούρα μάτια σου να φέγγουν με δικό τους
φως, δανεισμένο από τον ήλιο που θα λάμψει αύριο, τους
κρίκους να πιάνουν μια φεγγαραχτίδα αιχμάλωτη στα
αυτιά σου και μετά να την αφήνουν... Ποια κούραση...
ατσάλι στα πόδια, παιδιού καρδιά, δίπλα μου να σε έχω
μονάχα...
Ναι έχω σχέδια... η νύχτα άρχισε χωρίς εμάς... θα
τελειώσει όμως με μας... Πολλά σχέδια... Έλα, λίγο
ακόμα, μη γελάς, εντάξει, κουράγιο σε μένα δίνω !
Έτσι μπράβο ! Μη μου αφήνεις το χέρι... Όσο δεν με
αφήνεις δε καταλαβαίνω τίποτε άλλο από εσένα...
Να εκεί στο λόφο θα σταματήσουμε... έχει ξερά αρμυρίκια
τα είδα πριν που ερχόμουν... θα ανάψουμε φωτιά...
μεγάλη φωτιά... και μετά θα δούμε τη θάλασσα, να
βρούμε λίγο τις χαμένες ανάσες και να πέσουνε οι χτύποι
της καρδιάς...
Με κοιτάς απορημένη, μετά γελάς... Όλα τα κατάλαβες
και λέξη δυνατά ας μην είπα... Τόσο πολύ πια διαβάζεις
το γέλιο μου;
254 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Φτάσαμε καπετάνισσα της καρδιάς μου! Να το κάστρο
μας, το καράβι μας!! Αν θες σαλπάρουμε, διάλεξε
καμπίνα! Για σένα τη καλύτερη, έχει πολλές, διάλεξε!!
...Φαρδύ το κρεβάτι της μόνο!! Που ξέρεις, αν δεν αντέξω
να περιμένω να γυρίσουμε, αν μας μεθύσει της νύχτας το
κόκκινο κρασί και τα ξεχάσουμε όλα... ναι εδώ... δίπλα
στη φωτιά... στη νοτισμένη άμμο!! Για αυτό διάλεξα
να ξαποστάσουμε πίσω από τους αμμόλοφους που μας
κρύβουν από αδιάκριτα μάτια...
Εδώ, μαζί, όσο βαστά η νύχτα ! Όσο βαστούν τα όνειρα...
Πριν βγει ο ήλιος και λυθούν τα μάγια, πρι