Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
κάστανου η σκούρα φλούδα σε τέλειο μείξη με το μαύρο
σάλι ανάστερης νύχτας. Όπως στέκεσαι στην πόρτα
και με κοιτάς βουτάω μέσα τους, χάνομαι στα βάθη
τους, ξαναγεννιέμαι... Η ματιά σου πάνω μου, μία ήταν
αρκετή, ο χρόνος σταμάτησε, τα ρολόγια μέσα μου πάνε
πίσω, λυγερό παλληκάρι στέκομαι μπρος σου, νιός που
λαχταρά να σε σφίξει στην αγκαλιά του.
που τις στηρίζει, γύρω από το λαιμό σου, το κούμπωμα
στο σβέρκο από πίσω δε φαίνεται. Εκεί που σε δαγκώνω
μερικές φορές όταν σε έχω δικιά μου. Μεγάλες, μικρές
πέτρες, σε κάθε σχήμα, κόκκινες οι περισσότερες με
λίγες διάφανες χάντρες να τους προσθέτουν χάρη.
Δε φοράς κραγιόν, δε χρειάζεται... ή είναι τόσο διακριτικό
που δεν το καταλαβαίνω; Στα χείλια σου εστιάζομαι για
πολλές στιγμές, κρατιέμαι δύσκολα να μην τα κουρσέψω
εκεί, στην μισάνοιχτη πόρτα.
Τα χείλια σου... τα χω φιλήσει τρυφερά, τα ‘χω δαγκώσει
με πάθους λύσσα, τα ‘χει ανοίξει η γλώσσα μου ψάχνοντας
τη δικιά σου για να χορέψουν εκείνο το χορό που μας
τρελαίνει, έχω κλείσει το κάθε ένα τους απαλά ανάμεσα
στα δικά μου...
Τα χείλια σου... ένας από τους χίλιους λόγους που κίνησα
να σε βρω...
Οι κόκκινες πέτρες ξεκινούν από την κόκκινη αλυσίδα
246 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Φλερτάρουν ξεδιάντροπα οι πέτρες με τα στήθια σου
όπως πέφτουν στο ξώπλατο μαύρο μπλουζάκι που φοράς.
Τα σκλήρυνε κι όλας κάποια πεθυμιά; τα λαχτάρησα
τόσο!!
Πως κρατιέμαι και δεν τα παίρνω στις φούχτες μου, εκεί
στην μισάνοιχτη πόρτα... Να σκύψω, να τα ελευθερώσω,
να τα τρυγήσω!! Δύσκολα κρατιέμαι!!
Το εμπριμέ σου φουστάνι... Δεν προλαβαίνω όμως να
αποτελειώσω την οπτική μου απόλαυση τώρα που είσαι
πάλι μπρος μου, ένα θέαμα προσφορά που δε χορταίνω...
Μου πιάνεις το χέρι... Γίνεσαι όλη ένα βλέμμα υπόσχεση,
ένα βλέμμα λατρεία, ένα βλέμμα... βλέμμα ΣΟΥ, που
καρφώνεται στα μάτια μου... Κλειδώνεις στα μάτια μου,
κλειδώνω στα μάτια σου, ριγούμε και οι δυό, το νιώθω.
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 247