Ανθρώπων Έργα
“Το κλειδί”
(γράφει η Μαίρη Κάντα)
Μετά από μία κουραστική
μέρα στη δουλειά, η
Ναταλία έφτασε στο σπίτι
της. Με γρήγορες κινήσεις
έβγαλε τη αστυνομική της
στολή και φόρεσε ένα ροζ
κοντό φόρεμα. Θα πήγαινε μία βόλτα μέχρι το κοντινό
πάρκο. Συνήθιζε να περπατάει μέχρι εκεί, μετά το τέλος
της δουλειάς της γιατί την χαλάρωνε από την πίεση. Δεν
ήταν και εύκολο πράγμα, να ασχολείται καθημερινά με
παλιές ανεξιχνίαστες ανθρωποκτονίες στο αστυνομικό
τμήμα. Αυτή την φορά όμως είχε και ένα ακόμα λόγο να
θέλει να πάει στο πάρκο. Είχε ραντεβού με τον Αντώνη.
Έναν πολύ όμορφο άντρα που είχε γνωρίσει πριν μερικές
μέρες. Όταν της μίλησε για πρώτη φορά, ήταν αμήχανος
και διστακτικός.Το κατάλαβε από τις κινήσεις του. Είχε
ένα κλειδί στο χέρι του που το κοιτούσε και το χαίδευε
συνεχώς.
Ο Αντώνης είχε πάει στο πάρκο νωρίτερα από το
προγραμματισμένο τους ραντεβού. Η Ναταλία του άρεσε
από την πρώτη στιγμή που την είδε. Ήταν πολύ όμορφη,
208 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Ανθρώπων Έργα
αν και εντελώς άβαφη. Την παρακολουθούσε μέρες
πριν της μιλήσει. Όταν πια της μίλησε, ήταν σίγουρος
πως θα γινόταν η μέλλουσα γυναίκα του. Αυτό ήταν το
μεγάλο του όνειρο: να παντρευτεί σύντομα και να κάνει
οικογένεια. Δεν το είχε αποκαλύψει ακόμα στη Ναταλία,
αλλά πίστευε πως θα δεχόταν να γινει γυναίκα του. Γιατί
άλλωστε να μη δεχόταν; Υπήρχε μεταξύ τους χημεία.
Περνούσαν πολύ καλά μαζί, αγαπιόντουσαν. Γρήγορα
θα της έκανε πρόταση γάμου. Είχε δει νωρίτερα σε ένα
κατάστημα το δαχτυλίδι που θα της αγόραζε. Όσο για
το νυφικό, ένα λιτό λευκό φόρεμα θα ήταν ό,τι πρέπει.
Αυτά σκέφτονταν όση ώρα περίμενε την Ναταλία. Όταν
φάνηκε στο πάρκο η αγαπημένη του, ο Αντώνης χάρηκε
πολύ. Μέχρι και τα σκοτεινά του μάτια φωτίστηκαν στη
στιγμή.
Οι συναντήσεις τους στο πάρκο συνεχίστηκαν για
μέρες. Η Ναταλία με το που έφευγε από το αστυνομικό
τμήμα, έτρεχε να συναντήσει τον αγαπημένο της. Ήταν
τρελά ερωτευμένη μαζί του. Ίσως γι αυτό και δεν είχε
ανησυχήσει με κάποια σημάδια. Αν δεν ήταν ο έρωτας,
θα είχε προσέξει τα σκοτεινά μάτια του Αντώνη γεμάτα
από κακία, κάθε φορά που δεν συμφωνούσε για κάτι
μαζί του. Θα είχε προσέξει το συνεχιζόμενο σφύριγμα
του κάθε φορά που του μιλούσε. Η ανεξήγητη εμμονή
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 209