Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
“Περάστε!”
Η πόρτα άνοιξε χωρίς κανέναν θόρυβο. Σιχαινόταν τους
αναίτιους θορύβους και οι άνθρωποί του φρόντιζαν να μην
τον ενοχλεί τίποτα εν ώρα εργασίας. Ένας ώριμος άντρας,
ντυμένος με παρόμοιο τρόπο με κείνον εμφανίστηκε στο
άνοιγμα της πόρτας. Επιμελώς φρόντισε να κλείσει την
πόρτα πίσω του. Δυο σταγόνες ιδρώτα τάραζαν την όλη
ισορροπία της εμφάνισής του. Τα λόγια που βγήκαν
από το στόμα του, ανέτρεψαν την όλη αμηχανία της
στιγμής. Με καθάρια, δυνατή φωνή απευθύνθηκε στον
μέχρι πρότινος διευθυντή της εταιρείας.
“Είσαι έτοιμος;”
Ένιωσε τον ίλιγγο να τον ταράσσει για άλλη μια φορά.
Τα πόδια του τον κράταγαν με δυσκολία. Ήταν άραγε
έτοιμος; Συγκρότησε τον εαυτό του και ασυναίσθητα
έσφιξε το κόκκινο αυτοκινητάκι στο χέρι του, μέχρι που
ένιωσε τα μεταλλικά κομμάτια να σκίζουν το δέρμα του.
“Φυσικά! Μόνο μια στιγμή να πάρω τα πράγματά μου.”
αποκρίθηκε με μια φωνή όλο σιγουριά που έκρυβε
επιμελώς την όλη συναισθηματική του κατάσταση.
Ο άντρας του χαμογέλασε συντηρητικά και κίνησε
για την πόρτα. Την άνοιξε και στάθηκε σαν να θυμήθηκε
ξαφνικά μια εκκρεμότητα που έστεκε ανάμεσά τους.
Αντίκρισε τον άντρα και τα λόγια του, όλο ειλικρίνεια
ξεπήδησαν φυσικά από το στόμα του.
“Συγνώμη, αλλά ξέρεις ότι δεν γίνεται να μην σε
απολύσουμε! Η οικονομική κατάσταση της εταιρείας
δεν μας επιτρέπει...”
Το χέρι του άντρα ορθώθηκε μπροστά, σταματώντας
τα πικρά λόγια. Είχαν ειπωθεί τόσα πολλά μέχρι την
τελική απόφαση. Τώρα πια όλα ήταν μάταια. Ο ιδρωμένος
άντρας βγήκε από το γραφείο, κλείνοντας την πόρτα
τόσο αθόρυβα, όπως ακριβώς την είχε ανοίξει.
Άφησε το χέρι του να πέσει στο πλάι του κορμού
του, σχεδόν άψυχο από τη συναισθηματική κατάρρευση.
Μάζεψε τα κομμάτια του και πλησίασε στον δερμάτινο
καναπέ ένα κουτί που περιείχε τα προσωπικά του
αντικείμενα. Τόσα χρόνια σε εκείνο το γραφείο και όμως
τόσα λίγα πράγματα να μαζέψει. Άνοιξε την χούφτα του
και κοίταξε το αυτοκινητάκι βαμμένο με το αίμα του.
Πόσες αναμνήσεις!
Η μαχαιριά διαπέρασε πέρα ως πέρα το κεφάλι του.
Τα κύματα πόνου δεν τιθασεύτηκαν, παρά την όποια
του προσπάθεια να το ξεπεράσει. Κλείνοντας ερμητικά
τα μάτια, σήκωσε τα χέρια και κράτησε το κεφάλι
του σφιχτά, αναζητώντας την λύτρωση. Το κόκκινο
αυτοκινητάκι γλίστρησε από το χέρι του και έπεσε στο
κουτί, ενώ ο ίδιος πάλευε να το ξεπεράσει για άλλη μια
φορά. Η ανάσα του αδυνατούσε να συνεργαστεί. Το
απόλυτο κενό ταξίδευε στα αυτιά του, ενώ ο ίλιγγος
202 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 203