Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
βέβαια ότι ποτέ δεν επιθύμησα τις δεσμεύσεις. Ποτέ
δεν θέλησα να δεσμευτώ με την ζωή. Η ζωή είναι ένα
παιχνίδι από το οποίο δεν ξεφεύγεις πριν σε ξεζουμίσει
εντελώς. Περίπου σαν τον τζόγο.
χαρούμενος, σε αντίθεση με την καταθλιπτική διάθεση
που επικρατεί σε τούτο το μέρος, ή έτσι τουλάχιστον
δείχνει το χαιρέκακο χαμόγελό του. Δεν έχω την δύναμη
να τον μισήσω που μου έκλεψε ό,τι πιο πολύτιμο είχα,
την πυξίδα μου δηλαδή, καθώς νιώθω τις ορμόνες της
χαράς να κυκλοφορούν ακόμα στο αίμα μου, σε όλο κι
αυξανόμενη ποσότητα, καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά.
Παίζω για λίγο με την ιδέα να του μιλήσω, ετοιμάζομαι
σχεδόν να τον σκουντήξω, αλλά μετανιώνω μόλις κοιτάζω
το χέρι μου άλλη μια φορά. Είναι ακόμα λερωμένο,
κατακόκκινο σαν να έχει βουτηχτεί στο αίμα. Θα ήταν
απρεπές από την μεριά μου να του λερώσω το αγαπημένο
του παλτό, αυτό που φορά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις,
όταν η περίσταση απαιτεί να βάλεις τα καλά σου. ‘Ετσι
κι αλλιώς δεν είμαι σίγουρη αν αντέχω να αντιμετωπίσω
την απόρριψή του για άλλη μια φορά. Τον ακολουθώ
λοιπόν σιωπηλή καθώς απομακρύνεται, αφού πρώτα
αρπάξω το αγαπημένο μου αντικείμενο από τον κρύο
τάφο.
Ο πατέρας του αγέννητου παιδιού μου δεν μου δίνει
σημασία, προχωρώντας αργά μπροστά μου, σαν να
προσπαθεί να αγνοήσει την παρουσία μου. Η ένδειξη
στην πυξίδα είναι επίμονη. Φαίνεται πως δεν είμαι στο
σωστό μονοπάτι.
“Ποιος είναι ο σωστός δρόμος;” την ρωτώ.
Ωστόσο, είμαι ακόμα εδώ, χωρίς την μαγική μου πυξίδα,
σε τούτο το θλιβερό μέρος, δίχως να έχω ιδέα τι οδήγησε
τα βήματά μου σε τούτη την ταφόπλακα. Κι ο ήλιος
αντανακλά στα άσπρα μάρμαρα με δύναμη, στέλνοντας
το δυνατό του φως κατ’ευθείαν στα ευαίσθητα μάτια μου,
που δεν μπορούν να διακρίνουν πια παρά μόνο ανθρώπινες
σκιές, ντυμένες στα μαύρα να απομακρύνονται σέρνοντας
τα βήματά τους. Θέλω πολύ να τους ακολουθήσω, να
τους ρωτήσω τι έχει συμβεί, γιατί μαζεύτηκαμε εδώ
μια τόσο όμορφη μέρα. Αν μη τι άλλο δεν είναι σωστό
να μην θρηνήσω σωστά τον νεκρό στου οποίου την
κηδεία παραβρέθηκα. Το μυαλό μου όμως είναι θολό, οι
αναμνήσεις μπλεγμένες, κι ο δυνατός ήλιος που ζαλίζει
την σκέψη και την όρασή μου δεν με βοηθά καθόλου
να θυμηθώ.
Δεν μπορώ να γνωρίζω πόση ώρα στέκεται δίπλα
μου χωρίς να μου μιλά, αλλά τον είδα μόλις τώρα που
έκανε μια άγαρμπη κίνηση, ακουμπώντας την μαγική μου
πυξίδα πάνω στο μάρμαρο μπροστά μας. Νομίζω ότι είναι
182 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 183