Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
ανάγκη. Γιατί η πυξίδα μου είχε χαθεί.
Τις επόμενες μέρες, πίστεψα ξανά στο ανθρώπινο
είδος κι ένιωσα ευτυχισμένη όσο ελάχιστες φορές στη ζωή
μου. Ίσως όταν ήμουν ακόμα παιδί ή τον πρώτο καιρό του
έρωτά μας. Αν υποψιαστώ ότι η πίστη μου στον άνθρωπο
είναι θέμα ορμονικό, είμαστε δηλαδή ρομπότ έρμαια
των μηχανισμών μας, θα την ξαναχάσω αναπόφευκτα
την πίστη μου, αν και δεν μου είναι καθόλου μα καθόλου
εύκολο, έτσι όπως είμαι πνιγμένη στις ορμόνες της
χαράς. Αυτό βέβαια επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου
ότι είμαστε μαριονέτες, μηχανάκια με ελαττωματικό
-ενίοτε- λειτουργικό σύστημα, αλλά και πάλι συνεχίζω
ανεξήγητα να μην χάνω την πίστη μου. Έτσι κάπως
αρχίζει κάποιος να καταφεύγει στη μεταφυσική. Για να
καταλάβει τα ανεξήγητα, ή αν το δεις πιο ορθολογιστικά,
για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του ανεξήγητου.
Για τη μεταφυσική οπτική φταίνε λοιπόν οι ορμόνες.
Δεν βλέπεις καθαρά βουτηγμένος στις ορμόνες, αν και
ο οργανισμός είναι πάντα βουτηγμένος στις ορμόνες,
οπότε οι δυνατότητες για καθαρή κι αντικειμενική ματιά
είναι από τη φύση μας τελικά περιορισμένες.
Αποφάσισα να μοιραστώ την ταραχή μου μαζί του,
περισσότερο για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου.
Βαθιά μέσα μου την περίμενα την αντίδρασή του. Αν
είχα την πυξίδα μου, θα ήμουν σίγουρη ότι έκα