Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
“Κοπέλα μου..Κάτσε δίπλα μου να σε καμαρώσω!”
Και κάπως έτσι οι ώρες κύλισαν, χόρεψαν γύρω τους
αλλοπαρμένες, γεμάτες κέφι. Λίγο πριν φύγει ο γέρος
πατέρας ανασηκώθηκε και δέσμευσε στα χέρια του το
πολύτιμο αντικείμενο της μητέρας του.
“Πάρ’το..”, της είπε δίνοντας της το ρολόι. Έδειχνε
δώδεκα παρά πέντε.
“Όχι. Δεν είναι ακόμα ώρα!”, τον κοίταξε με δάκρυα
στα μάτια
“Και όμως είναι γλυκό μου κορίτσι..”
Η κόρη του έσκυψε να τον αγκαλιάσει και έφυγε
συγκρατώντας τα αναβλύζοντα δάκρυα της, χωρίς να
πει τίποτα στην μητέρα της. Το ανθρώπινο μυαλό γεννά
τον χρόνο και όμως είναι το ίδιο που τον ανατρέπει
αιώνια. Ο πατέρας της άφησε την τελευταία του πνοή
εκείνο το βράδυ. Εκείνη το έμαθε, (τι ειρωνεία!) στις
δώδεκα παρά πέντε το βράδυ. Γύρισε τότε μόνη της το
ρολόι στις δώδεκα ακριβώς και θρήνησε γοερά.. Τι και
αν η ζωή μπορούσε όλη να χωρέσει σε μια μέρα;
Κωνσταντίνα Καντζιού
172 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 173