Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
προσέχω όταν δεν είσαι εδώ!”
“Σε ευχαριστώ..”
Ώρα εννιά. Οι πρώτες αυλακιές είχαν αρχίσει
να εμφανίζονται στο μέτωπο του. Δεν τον πείραζε η
γήρανση, άλλωστε την θεωρούσε ένα κακόγουστο αστείο
της φύσης, μια υπενθύμιση για το τέλος της αντίστροφης
μέτρησης. Η κόρη του πια είχε μεγαλώσει, είχε ανοίξει
τα φτερά της στον κόσμο και αναζητούσε αχόρταγα την
ευτυχία. Μα για εκείνον η μόνη ευτυχία ήταν εκείνη..
Έσπρωξε τους δείκτες και αυτοί έδειξαν εννιά ακριβώς.
Ανήμερα των γενεθλίων του, έτυχε να είναι μόνος στο
σπίτι.
Αδυσώπητα τα χρόνια δραπέτευαν από μέσα του,
εκπνέονταν σαν ανάσες χάους και εξαϋλώνονταν στην
απελπισία. Η αθωότητα, η αυτοπεποίθηση, η ξεγ