Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Η απάντηση στην ερώτηση του πατέρα του φάνηκε
βαρετή και έτσι ανταποκρίθηκε αυτοσχεδιάζοντας.
“Ξέρεις πατέρα, ο τρελός δεν ξέρει ότι είναι τρελός. Αν
όμως ρωτήσεις κάποιον από το κοινωνικό του περιβάλλον
θα σε βεβαιώσει για αυτό.”, τίναξε παιχνιδιάρικα τα
μαλλιά του προκαλώντας τα να πάρουν ένα αλλόκοτο
σχήμα λόγω του νερού.
“Το ίδιο ισχύει και για τον ηλίθιο.”, του ανταπάντησε
εκείνος και άναψε ακόμα ένα τσιγάρο.
“Μακάρι να ήμουν τρελός. Όλα θα ήταν πιο εύκολα...”
“Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ πως δεν είσαι. Όλοι μας
κουβαλάμε μια διαφορετική τρέλα μέσα μας και αυτό
ονομάζουμε χαρακτήρα.”, ρούφηξε την εθιστική νικοτίνη
και αμέσως σταμάτησε την συζήτηση γυρνώντας από
την άλλη σκεπτικός.
Ώρα έξι. Μόλις τρεις ώρες είχαν περάσει στο
σταματημένο ρολόι του. Και όμως ακόμα δεκαπέντε
χρόνια για αυτόν είχαν χαθεί ανάμεσα στα χιλιάδες
άλλα τρεχούμενα ρολόγια της επιβίωσης. Μόνος πια
στο σταυροδρόμι της ζωής, ο πατέρας του έφυγε και
αυτός νωρίς. Πέντε χρόνια πριν η αγάπη του για το
τσιγάρο και η ενσταλαγμένη απόγνωση για τον θάνατο
της γυναίκας του ρούφηξαν κάθε ίχνος ζωής από μέσα
του και συνάντησε τον θάνατο λιποβαρής και ψυχικά
εξαντλημένος. Του παραδόθηκε με τέτοια προθυμία που
κανείς θα έλεγε πως η ζωή δεν του ήταν πια ανεκτή.
Τριάντα χρονών, ο ξεχασμένος γιος συνέχιζε να
παίζει το παιχνίδι της μητέρας του. Ίσως γιατί ήλπιζε πως
μέσα από αυτή την απειροελάχιστη στιγμή που άγγιζε
το παλαιϊκό ρολόι ένιωθε το δικό της χέρι να μετακινεί
τους δείκτες για αυτόν, ίσως γιατί πάντοτε έβλεπε το
πρόσωπο της πίσω από ραγισμένο γυαλί που κάλυπτε
τους αριθμούς, ίσως γιατί ο χρόνος μέσα του πραγματικά
σταματούσε και τα χρόνια δεν είχαν νόημα χωρίς την
οικογένεια του. Γιατί για εκείνον ο χρόνος δεν ήταν
τίποτε παραπάνω από μια διαφορετική κορνίζα. Στο
εσωτερικό της στέγαζε τις αναμνήσεις, τις ανείπωτες
αλήθειες, τα φλεγόμενα συναισθήματα, τις κινήσεις,
την αύρα της καθημερινής συναναστροφής. Μα σαν
έλειπαν όλα εκείνα, η κορνίζα δεν είχε νόημα. Τι νόημα
είχε μια άδεια κορνίζα..τι νόημα είχε ο χρόνος;
Κάθισε στην παλιά, φαγωμένη πολυθρόνα του πατέρα
του... Με τον πλαστικό του αναπτήρα φλογοβόλησε
το στριμμένο τσιγάρο και για μια στιγμή προτού
ρουφήξει στάθηκε να συλλογιστεί την ειρωνεία: “O
χρόνος μπορεί να μην ξεγράφει επ’ ουδενί την απώλεια,
όμως το σφουγγάρι της λήθης σβήνει όλες τις αφορμές
και τις αιτίες. Και έτσι ο άνθρωπος μένει μετέωρος
μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου προσπαθώντ