Απεικάσματα Σκέψης
“Αγοραίο κενό”
(από την “Πόρνη που την έλεγαν Μοναξιά”)
Σκαλίζω τους κατακόκκινους χρόνους του παρελθόντος
σε ένα όστρακο. Φιλοξενούμενη σε ενός αλλόκοσμου
πλάσματος τον οίκο, κενόδοξα σχεδόν, σχεδιάζω την
απελευθέρωση μου, από όπου σε έχω κρυφά φυλακίσει.
Τις ώρες που δίνομαι αλλού ενώ σε ζητώ απεγνωσμένα,
104 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απεικάσματα Σκέψης
πρέπει να έχω κάτι να με κρατά δυνατή.
Να μυρίζει η θάλασσα από σένα, ενώ το παρόν
θα ανταριάζει ακατάλληλα στο διηνεκές.
Να ακούω την ανάσα σου στον παφλασμό των
κυμάτων της θλίψης και να μοιάζει η νύχτα, μετάξι
μαγείας και λήθης.
Να ξεχνώ ποιος με αγαπά. Να ξεχνώ ποιος με χαϊδεύει.
Να ξεχνώ ποιος με αγοράζει, ποιον αγοράζω…
Πως να δεχθώ την ανατολή αν δεν σε