Ανθρώπων Έργα Απρίλιος 2014 | Page 180

Μαρίνα Σαβεριάδου είναι αναπόφευκτος όπως όταν χάνεται κάποιος δικός τους και πρέπει να πάνε στην κηδεία. Ακόμα και τότε όμως, τη στιγμή που περνάς πάνω από το πλημμυρισμένο με στεφάνια φέρετρο και κοιτάς με μάτια δακρυσμένα το άψυχο σώμα, δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα ότι αυτός δεν υπάρχει πια, παρακολουθείς απλά τη διαδικασία σαν ένας ακόμα θεατής με μουδιασμένα αισθήματα. Γιατί θάνατος δεν είναι η εικόνα του νεκρού, θάνατος είναι η απουσία του ζωντανού. Και η συνειδητοποίηση έρχεται όταν γίνεται αισθητή η απουσία αυτού που αγαπούσες. Τότε έρχεται και ο θρήνος, επώδυνος και βασανιστικός. Σκέφτεσαι και αναπολείς όλα όσα έζησες, φορτώνεσαι με ενοχές για όλα όσα έπρεπε να πεις και δεν είπες, όλα όσα έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες, αλλά τώρα είναι πια αργά. Ίσως αυτό να είναι ένα μάθημα για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τόσο επιφανειακά την παρουσία αυτών που ισχυρίζονται ότι αγαπούν. Γιατί αυτοί που αγαπάμε και μας αγαπούν, καρδιά μου, βρίσκονται κοντά 180 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014 Γράμματα στην Ελοίζ μας σαν δώρο από τη ζωή και αυτό το δώρο πρέπει να το διαφυλάττουμε, να το εκτιμούμε και να το προστατεύουμε. Η αγάπη, αγαπημένε, είναι ένα ντελικάτο λουλούδι, μια σπάνια ορχιδέα, που θέλει το νερό της, τον ήλιο της μα πάνω απ’ όλα ένα ξεχωριστό μέρος στο δωμάτιο της ψυχής μας με σταθερό περιβάλλον και τη κατάλληλη θερμοκρασία που τα της επιτρέψει να ζήσει και να φυτρώσει τα υπέροχα άνθη της. Έτσι , ντελικάτη είναι η αγάπη, δεν σηκώνει πάρε φέρε, άσκοπες μετακινήσεις και απότομες αλλαγές. Έτσι πρέπει να φερόμαστε σ΄ αυτούς που αγαπάμε, να τους προσέχουμε όσο τους έχουμε κοντά μας, να τους δίνουμε την αμέριστη προσοχή μας, ότι πιο θετικό έχουμε μέσα μας. Να τους βοηθάμε να αναπτύσσονται και να ανθίζουν, να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και να γινόμαστε και εμείς μαζί τους. Γιατί ποιο είναι το πρώτο και δυνατότερο σημάδι της αγάπης αν όχι να σε κάνει να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος; Να σε κάνει να ανθίζεις μέσα κι έξω, να ξυπνάς το πρωί και να έχει η ύπαρξη σου νόημα και σκοπό, να θέλεις να ζήσεις και να ρουφήξεις τη ζωή ως το μεδούλι, να νοιώθεις ένας μικρός Θεός που μπορεί να κάνει τα πάντα. Είναι απίστευτο πόσο μεγάλες Απρίλιος 2014 | Τεύχος 3 | Ανθρώπων Έργα | 181