Ανθρώπων Έργα Απρίλιος 2014 | Page 178

Μαρίνα Σαβεριάδου μια καρέκλα ήταν μόνο αδειανή, στο δικό σου τραπέζι, ψήλωσες το κεφάλι, μου χαμογέλασες και μου ένευσες με εκείνα τα ολογάλανα σου μάτια να καθίσω. Και έκατσα, απέναντι σου, δεν ξέρω πόσους καφέδες ήπιαμε ούτε πόσες ώρες κάτσαμε, θυμάμαι μόνο τις κουβέντες μας, λέξη προς λέξη και τις αραδιάζω στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι τα μάτια σου και τον τρόπο που με κοιτούσαν διεισδύοντας στα τρίσβαθα της ψυχής μου, ξεκλειδώνοντας κάθε κλειδαριά με την οποία είχα για χρόνια καλά κλειδωμένη την καρδιά μου. Εσύ, ο άγνωστος έγινες πιο γνωστός από ανθρώπους που ήξερα για χρόνια. Εσύ, ο ξένος, έγινες πιο οικείος κι από την οικογένεια μου. Εσύ, ο τυχαίος, έγινες το γραφτό που έμελλε να κεντήσουν οι μοίρες στα όνειρα μου. Εσύ και η ευλογημένη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου. Η ζωή αγαπημένε. Κανείς δεν ξέρει τι θα του φέρει η ζωή, όπως δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει την επόμενη μέρα. Και η ζωή πάντα φέρνει εκπλήξεις και ανατροπές όπως μια δροσερή μπόρα στο μέσο του καλοκαιριού και μια Αλκυονίδα στις 178 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014 Γράμματα στην Ελοίζ παγωμένες μέρες του Γενάρη. Αυτό ήσουν κι εσύ για μένα, αυτός που έδιωξε το κρύο και την παγωνιά απ’ την καρδιά μου, αυτός που έδιωξε τα σύννεφα από τη σκέψη μου και έλαμψε σαν ήλιος γεμίζοντας με χαρά και αισιοδοξία. Συγκινήθηκα με τον τρόπο που μου περίγραψες στο γράμμα σου με τον οποίο ασκείς το κατά πολλούς μακάβριο επάγγελμα. Είναι πραγματικά αξιέπαινη η αντιμετώπιση σου, η ανθρωπιά και η ευαισθησία που δείχνεις σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά σου νεκρός και όμως εσύ τον μεταχειρίζεσαι με τόσο σεβασμό, όσον αξίζει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, φτωχός ή πλούσιος, καλός ή κακός. Είμαι βέβαιη πως δεν κάνεις τυχαία αυτό που κάνεις. Θα μπορούσες κάλλιστα μπαίνοντας στην ιατρική να είχες επιλέξει οποιαδήποτε ειδικότητα, υπάρχουν τόσες πολλές με πολύ περισσότερα λεφτά αλλά και μεγαλύτερη αναγνώριση. Εσύ όμως, δεν επέλεξες κάτι άλλο, επέλεξες να γίνεις ιατροδικαστής, να διενεργείς νεκροψίες και να αντικρίζεις σε καθημερινή βάση το θάνατο. Χρειάζονται τεράστια ψυχικά αποθέματα για να έρχεσαι κάθε μέρα πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Οι περισσότεροι τον αποφεύγουν. Είναι όμως και κάποιες φορές που Απρίλιος 2014 | Τεύχος 3 | Ανθρώπων Έργα | 179