Μαρίνα Σαβεριάδου
ίσως να γελούσε, ίσως να έκλαιε, αλλά
σίγουρα δεν είχε γνώση ότι λίγες ώρες
αργότερα θα βρισκόταν γυμνό μπροστά
μου, ν’ ανοίγω με το χειρουργικό νυστέρι
το στέρνο του, να αφαιρώ και να ζυγίζω την
καρδιά του που μέχρι πριν λίγο χτυπούσε,
ν’ ανοίγω το κεφάλι και να αφαιρώ τον
εγκέφαλο που μέχρι πριν λίγο σκεφτόταν.
Αλήθεια αναρωτιέμαι, ποιο να ήταν το
τελευταίο όνειρο που είχε ονειρευτεί Ελοίζ;
Αν κάποτε η επιστήμη προχωρήσει τόσο
που να βλέπουμε τις τελευταίες εικόνες που
είχαν περάσει από το μυαλό του νεκρού, τι
θα βλέπουμε άραγε; Ξέρεις πολλοί θεωρούν
τη νεκροψία ισοδύναμη με ιεροσυλία,
βεβήλωση
του
αποθανόντος,
πολλές
φορές οι ίδιοι οι συγγενείς αρνούνται με
πείσμα να αποδεχτούν ότι πρέπει να γίνει
η διαδικασία αυτή. και είναι απαραίτητο
να γίνει, όταν δεν διευκρινίζονται τα αίτια
θανάτου ή όταν υπάρχει η παραμικρή
υποψία για δολοπλοκία. Είναι και αυτοί που
περιμένουν αγωνιωδώς την νεκροψία και
τα αποτελέσματα της για να πάρουν μια
απάντηση, όταν ο αγαπημένος τους έχει
172 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
Γράμματα στην Ελοίζ
φύγει απροσδόκητα και χωρίς προφανές αίτιο.
Καταλαβαίνεις λοιπόν τη δική μου θέση και το
βάρος της ευθύνης όταν εγώ είμαι αυτός που θα
πρέπει να δώσει τις απαντήσεις. Μάλλον αυτός
που δίνει τις απαντήσεις είναι ο ίδιος ο νεκρός,
εγώ απλά καλούμαι να ψάξω καλά και να δώσω
το πόρισμα. Και ένα νεκρό σώμα πάντα μιλά
και έχει πολλά να πει, για τη ζωή που έζησε,
για τον τρόπο που προκλήθηκε ο θ :