Νεκτάριος Μπουτεράκος
αναγκάστηκαν να σκαρφαλώσουν. Με τα
χέρια και τα πόδια να βρίσκουν πέτρες και
προεξοχές βράχου, ανέβαιναν το τούνελ
σαν τις αράχνες. Κατέληξαν σε ένα χώρο
με μορφή κανάτας, όπου μια χοάνη έχασκε
ψηλά, πάνω από το κεφάλι τους. Οι πρώτες
τους προσπάθειες να σκαρφαλώσουν,
αποδείχτηκαν μάταιες. Τότε ο Κωνσταντίνος
έπιασε την Αλίκη από τη μέση και την
ανέβασε στους ώμους του. Αυτή πάτησε
πάνω του και με ένα μικρό πηδηματάκι
πιάστηκε με τα χέρια στην άκρη. Ανέβηκε
και αμέσως μετά έριξε ένα σκοινί στον
Κωνσταντίνο, για να ανέβει κι αυτός.
Είχαν φτάσει σε μια τεράστια σπηλιά,
όπου από ψηλά κρέμονταν σταλαχτίτες,
στάζοντας νερό. Μπροστά τους υπήρχε
ένα αχανές διάκενο, το οποίο συνδεόταν
με την απέναντι πλευρά με έναν βράχο.
Από κάτω το χάος. Πέρασε πρώτος ο
Κωνσταντίνος. Η Αλίκη είχε τρομοκρατηθεί.
Ήταν υψοφοβική κι αυτό που ετοιμαζόταν
να κάνει ήταν άθλος. Πήρε μια βαθιά
ανάσα και προχώρησε. Ένιωθε τα γόνατα
της να κόβονται στα δύο. Μούδιασε και
160 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
Η αναγέννηση των ηρώων - Ύδωρ
δεν μπορούσε να κινηθεί. Με μεγάλη
δυσκολία αποφάσισε να κάνει ένα βήμα.
Ο βράχος ήταν υγρός από τις σταγόνες
νερού. Η Αλίκη γλίστρησε και την τελευταία
στιγμή κρατήθηκε με το ένα χέρι της από μια
εξοχή του βράχου. Το σώμα της κρεμόταν
μετέωρο στο κενό. Κοίταξε προς τα κάτω. Τα
γυαλιά της γλίστρησαν και έπεσαν. Πάγωσε.
Ένιωθε ότι έχανε τις δυνάμεις της, καθώς
γλιστρούσε από την προεξοχή. Τελευταία
στιγμή ένα χέρι την τράβηξε πάνω και της
έσωσε τη ζωή.
«Δεν είναι η μέρα μου σήμερα. Είναι η δεύτερη
φορά που φτάνω στα πρόθυρα... Αχ, τα γυαλιά
μου... Δεν μπορώ να δω καθαρά χωρίς αυτά».
Η Αλίκη κοίταξε με