TZM Magazine - Greek Version Δωδέκατο Τεύχος - Ιούλιος 2016 | Page 62

Μπορεί πράγματι να βρει ισορροπία μια κοινωνία που προβαίνει σε αλόγιστη σπατάλη πόρων για χάρη μιας ατέρμονης «ανάπτυξης», αγνοώντας την περιβαλλοντική συνέπεια αυτής της πράξης; Μπορεί πράγματι να καλλιεργήσει μια υγιή κοινωνική συνοχή όταν είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγει τις αξίες του καταναλωτισμού, της συνεχούς και αλόγιστης συσσώρευσης πλούτου και του κοινωνικού «στάτους»; Όταν προσπαθεί μέσω του μάρκετινγκ και της διαφήμισης να παραπλανήσει τους ανθρώπους της ώστε να αγοράζουν συνεχώς προϊόντα που δεν χρειάζονται πραγματικά; Όταν το ε κ πα ι δ ε υ τι κό τ ης σ ύ σ τ η μ α υπάρχει ουσιαστικά για να προετοιμάζει τα παιδιά ως μελλοντικούς εργαζόμενους, καταστέλλοντας τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους; Μπορεί πράγματι να τα καταφέρει όταν οι άνθρωποί της σπαταλούν τις μέρες και τη διάθεσή τους σε έναν χώρο εργασίας για να μπορέσουν να καλύψουν τις ανάγκες τους, αποτελώντας το μοναδικό ζώο, αν και το πιο ευφυές, που αναγκάζεται να κάνει κάτι τέτοιο; Μια κοινωνία που ακολουθεί ακόμα αυτά τα ξεπερασμένα αχρείαστα μοτίβα, είναι μια κοινωνία που ασκεί μια κρυμμένη μορφή βίας εναντίον του ίδιου της του πληθυσμού. Όταν βλέπουμε μια γενοκτονία ενός έθνους σε έναν πόλεμο, ευαισθητοποιούμαστε ιδιαίτερα, την καταδικάζουμε και τη χαρακτηρίζουμε αποτρόπαια και ανήθικη. Όμως δεν κάνουμε το ίδιο όταν βιώνουμε τη σταθερή μακροχρόνια γενοκτονία στον πλανήτη, η οποία διαιωνίζεται όχι από κάποια συγκεκριμένα άτομα αλλά από το ίδιο το οικονομικό μας μοντέλο και την παραδοσιακή ανταγωνιστική βλέψη των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων.