Αυτός ο διαχωρισμός έχει ουσιαστικά καθορίσει το είδος της αντίδρασης της μοναρχίας σε κάθε εξέγερση – δεδομένου ότι είναι δυσκολότερο για έναν βασιλιά να « απολύσει » τον πρωθυπουργό του , αν αυτός είναι ξάδελφός του- καθώς και να επιφέρει μεταρρυθμίσεις . Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει πιέσεις για μεταρρυθμίσεις .
Παρά ταύτα , τα καθεστώτα αυτά παραμένουν σταθερά . Αυτοί που προβλέπουν επικείμενη πτώση των αραβικών μοναρχιών επισημαίνουν τις αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτές τις χώρες . Δεν έχουν καταφέρει όμως να δώσουν μία εκδοχή , πώς αυτές οι αντιθέσεις θα μπορούσαν να « μεταφραστούν » σε πτώση του καθεστώτος . Κάθε γενιά , μετά το Β ’ Παγκόσμιο Πόλεμο , έχει ακούσει προβλέψεις για τη διάλυση της Σ . Αραβίας . Οι τελευταίες παρόμοιες « καταστροφικές » προβλέψεις ακούστηκαν το 2011 . Αν οι μοναρχίες ήταν επισφαλείς και επρόκειτο να πέσουν , γιατί δεν έγινε αυτό , στην κορύφωση της περιφερειακής αστάθειας που επικράτησε τότε ; Ακόμη και η μοναρχία του Μπαχρέιν – η οποία υπέστη κραδασμούς – από την λαϊκή κινητικότητα , κατόρθωσε να επιβιώσει .
Μία από τις πιο συνηθισμένες « κρατικές » απειλές , προκειμένου να επιβιώσει η μοναρχία , έχοντας όμως αποτέλεσμα , είναι η πιθανή πτώση στην τιμή του πετρελαίου , γεγονός που θα δημιουργούσε ένα γενικό πρόβλημα : ένα πρόβλημα για κάθε υπήκοο .
Η επιβίωση των μοναρχιών , ειδικότερα σε εποχές περιφερειακών εντάσεων , θα πρέπει να θεωρηθεί μία ένδειξη ισχύος . Είναι μία ένδειξη ότι υποβόσκουσες σε αυτές πηγές ισχύος και ελέγχου είναι σταθερές , μη επηρεαζόμενες – κάτι που βέβαια συμφέρει και τις ΗΠΑ . Στην πλειοψηφία τους οι μοναρχίες έχουν κοινά συμφέροντα με τους πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ στη Μ . Ανατολή και συνεργάζονται σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο , καθώς και σε κοινοποίηση θεμάτων της κοινότητας Πληροφοριών . Είναι ουσιαστικοί και αλληλεξαρτώμενοι σύμμαχοι .
Φυσικά , η ρητορική των ΗΠΑ περί εκ δημοκρατικοποίησης είναι εντελώς υποκριτική , όσον αφορά τους φίλους τους , τους μονάρχες . Όταν οι ΗΠΑ συνομιλούν με τους μονάρχες της Ιορδανίας και του Μαρόκου , δεν εκφράζουν τόσο έντονη απειλή , δεδομένου ότι έχουν γίνει συμβιβαστικές κινήσεις με τους λαούς , με την ύπαρξη π . χ . κοινοβουλίων , χωρίς φυσικά να αλλάζει η φύση των μοναρχιών . Φυσικά , σε συζητήσεις με άλλες μοναρχίες , όπως της Σ . Αραβίας , του Μπαχρέιν , του Κουβέιτ , πρόκειται απλά για επιφανειακές συζητήσεις .
Όταν οι ΗΠΑ στοχεύουν στην προώθηση του εκδημοκρατισμού και μεταρρυθμίσεων στη Μ . Ανατολή – όπως πλέον έχουν διδαχθεί στο πεδίο – η προσέγγιση σε κάθε χώρα πρέπει να είναι διαφορετική .
Παρά τις υπαρκτές και σημαντικές θεσμικές διαφοροποιήσεις , που υφίστανται μέσα σε κάθε καθεστώς , όλοι οι Άραβες μονάρχες , εμίρηδες και σουλτάνοι , έχουν βρεθεί υπό κάποια πίεση από τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο προς την εκδημοκρατιστικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις . Ακόμη κι εκείνοι που εξακολουθούν να ανθίστανται παρά τις κινητοποιήσεις των πληθυσμών , μεταξύ άλλων προκλήσεων .
Μία από τις πλέον σημαντικές ιδεολογικές προκλήσεις είναι τα κινήματα των Σαλαφιστών σε όλες τις αραβικές χώρες , αναφορικά με τις δημοκρατικές εξεγέρσεις . Αν και δεν έχουν εκδημοκρατιστεί όλοι οι Σαλαφιστές , αρκετοί έχουν αποδεχθεί τις εκλογικές διαδικασίες , ερχόμενοι σε ιδεολογική αντίθεση με τις βασικές αρχές των Σαλαφιστών , που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία . Αυτή η πρόκληση είναι ουσιαστικά η πιο επίφοβη απειλή για τη Σαουδική μοναρχία , η οποία έχει καταστήσει το Σαλαφιστικό Ισλάμ ως βάση της ιδεολογικής της δικαιολογίας για τον τρόπο που διοικεί . Η ευρεία εξάπλωση του Σαλαφισμού , παρά ταύτα , δημιουργεί παντού συζητήσεις για δημοκρατία σε κάθε αραβική μοναρχία .
Geopolitics . com . gr all rights reserved 2016 Page 14