Geopolitics Magazine November - December 2015 | Page 59
Οι νεοσυντηρητικοί εκμεταλλεύονται παράλληλα,όπου αυτό είναι εφικτό, τους εξτρεμιστές των
θρησκευτικών δογμάτων και την τρομοκρατία για να τρομάξουν τις κοινωνίες και να θέσουν το δίλημμα
περισσότερη ασφάλεια ή ελευθερία . Έτσι ο βαθμός δημοκρατίας και ελευθερίας που υπόσχεται το
νεοσυντηριτικό κατεστημένο είναι περιορισμένος και μόνο στα όρια που εξυπηρετεί τα δικά του
συμφέροντα με προδιαγραφές που η ίδια η τριμερή το 1972 καταγράφει στην έκθεση της για την
δημοκρατία .
Βεβαίως, υπάρχει ένα ερώτημα αν οι λαοί θα κρατηθούν και πώς θέλουν να διοικούνται. Ο Μέγας
Αλέξανδρος δεν επέβαλε το πολιτειακό σύστημα της Μακεδονίας ούτε στην Αθήνα ούτε και στην Αίγυπτο
αλλά διατήρησε όσα υπήρχαν. Την ρωμαϊκή εκδοχή αυτής της πολιτικής θα εφαρμόσει και ο Μεγάλος
Κωνσταντίνος στην τελευταία Οικουμενική Αυτοκρατορία που έζησε ο κόσμος υπό το σκήπτρα της
εξουσίας του.
Στις μέρες μας κάνεις δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για συνεργασία των λαών σε
ένα πλαίσιο που δεν θα ισοπεδώνει τα έθνη και τις πατρίδες μέσα από οικονομικές εξαρτήσεις που
συνθλίβουν την εθνική ελευθερία και εθνική ταυτότητα. Αλώστε, πριν ολοκληρωθούμε σε
πανανθρώπινο επίπεδο πρέπει να αποκαταστήσουμε τη πραγματική δυνατότητα του ανθρώπου να ζει
ελεύθερα. Πρέπει οι δυνατοί να σταματήσουν την απαράδεκτη πολιτική της δημιουργίας νομιμοφανών
κανόνων εκμεταλλευόμενοι τις πολιτικές ανάγκες, τα δάνεια των συμβάσεων ή χρησιμοποιώντας
πολιτική, οικονομική και ενίοτε στρατιωτική βία (ex injuria jus non oritur).
Το μοντέλο του ΟΗΕ, παρά τα γεγονός ότι
αποτελεί σήμερα ανάμνηση καθώς
καταστρατηγείται από τους ισχυρούς, παράμενε
εντούτοις ένας αξιόπιστος και έντιμος
συμβιβασμός, μια καλή βάση για να
προχωρήσουμε. Ποια χρονική στιγμή θα έχουμε
ένα πιο ολοκληρωμένο σύστημα διακυβέρνησης
θα πρέπει να το αφήσουμε στην γνήσια βούληση
των εθνών και των λαών .
Η ίδια η φύση του ανθρώπου αντιπαλεύει δυο
ενστικτώδεις δύναμης, από την μια μεριά είναι
έμφυτη η τάση μας να ζητάμε την διασύνδεση,
την συνεργασία, την φιλία, την κοινή δράση για
να πετύχουμε έναν άρτιο, ολόκληρο ξανά
άνθρωπο ( βλέπε Συμπόσιο του Πλάτωνα) και από
την άλλη στη συλλογική μνήμη μένει να μας
αποτρέπει το αποτέλεσμα της υπεροψίας αυτού του ολόκληρου ανθρώπου όπως καταγράφηκε για να
μην ξεχαστεί στα θρησκευτικά κείμενα και στα κείμενα των μεγάλων δασκάλων.
Τα κράτη που προτάσσουν στο χτίσιμο της παγκόσμιας διακυβέρνησης οφείλουν να δεχθούν να
ελέγχονται από τα διεθνή δικαστήρια και αυτά τα δικαστήρια θα πρέπει να είναι κτήμα του Δήμου και όχι
των ιδιωτών. Ακόμη, θα πρέπει να υπάρχει διαφάνεια στο πώς στελεχώνεται οι διεθνείς οργανισμοί και
όχι απόλυτη και απαραβίαστη μυστικοπάθεια Θα πρέπει να σταματήσουν να λαμβάνονται οι αποφάσεις
πίσω από κλειστές πύλες στα απομονωμένα κάστρα τα αποκομμένα από τις ζωντανές κοινωνίες των
ανθρώπων.
Στο κοσμοσύστημα του Ελληνισμού ο ανθρωποκεντρικός οικουμενισμός κατέχει κυρίαρχη θέση και είναι
εκ φύσεως μέρος της Συλλογικής μα ς συνείδησης που αρμονικά συνθέτει την διαφορετική άποψη με
δημιουργικό τρόπο, κατακτώντας ένα νέο επίπεδο ολοκλήρωσης και κατανόησης της αλήθειας (βλ.
Μιλίνδα Πάνχα: Οι διάλογοι του Βασιλεία Mέναδρου ). Κατά συνέπεια ως Έλληνες δεν φοβόμαστε τον
άνθρωπο και την οικουμενική συνεργία όταν αυτή περιέχει το σεβασμό στα ιδεώδη, όπως αυτά
διαμορφώνονται μέσα από το πνεύμα του ελληνισμού.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2015
Page 57