Geopolitics Magazine November - December 2015 | Page 48
Ως τέτοια αίτια μπορούν να παρατεθούν:
-Η Πρωσική παράδοση κρατικής στρατιωτικής οργάνωσης ως βασικό συστατικό στοιχείο της Γερμανικής
πολιτισμικής ταυτότητας, της κυρίαρχης Γερμανικής νοοτροπίας.
Μια παράδοση που επιμένει στην ειδική θέση που πρέπει να έχει ο στρατός στην πολιτεία και την
κοινωνία, τη σημασία ενός απόλυτα αφοσιωμένου στο καθήκον, σκληρά γυμνασμένου, καλά
καταρτισμένου σώματος αξιωματικών, την πρωτοκαθεδρία της στρατιωτικής ηγεσίας απέναντι στην
πολιτική.Αυτή η παράδοση, αρχής γενομένης από τον Φρειδερίκο τον Μέγα (1712-1786), στο θρόνο
από το 1862-1890,συνεχίζεται στον Βίσμαρκ ( 1815-1898) και περνάει στον Χίτλερ.
Η επιρροή της Πρωσικής παράδοσης στο σύνολο του Γερμανικού κόσμου είναι μια παράδοση κράτους
στρατιωτών και κρατικής γραφειοκρατίας. Ενός κράτους φτιαγμένου από τον πόλεμο και για τον
πόλεμο. Ενός κράτους αποτελεσματικότητας καλής μηχανής και τέλειας τάξης. (Μoderrn Germany, Its
History and Civilization Roppel Pinson, The Mac Millan Company New York 1966 p 5-10). Σε αυτή την
κατεύθυνση πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν η σημασία και ο ρόλος του στρατιωτικού θρησκευτικού
ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΥΤΟΝΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ στην γερμανικές Elite, ενός Τάγματος, εν ζωή, από τα τέλη του
12 αιώνος μέχρι και σήμερα. Ενός τάγματος στηριγμένου στην αφοσίωση στο καθήκον, στην
ακτημοσύνη, στην αγαμία, στην σκληρή διαπαιδαγώγηση, την πειθαρχία, την υπακοή, την ασκητική
ζωή.
-Ο Γερμανικός εθνικισμός ως αντίδραση στον Ναπολεόντειο Καισαρισμό. Στα αίτια παράδοσης του
Γερμανικού λαού στον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Χίτλερ δεν αναφέρεται η ραγδαία άνοδος του
Γερμανικού Εθνικισμού ως αντίδραση στην συμπεριφοράς του Ναπολέοντα στην κατακτηθείσα
Γερμανία.Ως αντίδραση τόσο των οικουμενιστών της Γερμανικής διανόησης, που είχαν δεχθεί και
χαιρετήσει την Γαλλική επανάσταση ως αναγκαιότητα της ιστορίας και τον Ναπολέοντα ως
προσωποποίηση του Λόγου, όσο και των Γερμανών πατριωτών.Για την Γερμανική ιστορία η περίοδος
που αρχίζει από το 1806, από την κατάληψη του Βερολίνου και την συνθήκη του Τιλσίτ, χαρακτηρίζεται
ως η περίοδος της βαθιάς ταπείνωσης του Γερμανικού Έθνους και η αφετηρία της προσπάθειας εθνικής,
κρατικής, πνευματικής, οικονομικής ανασυγκρότησης.
Κατά παρόμοιο τρόπο λειτούργησαν οι Γερμανοί
και μετά την ήττα τους στον Α' ΠΠ.
Η επιβολή των όρων της ειρήνης από τους
νικητές, η αποδοχή των όρων από την πολιτική
ηγεσία, της Γερμανίας και μάλιστα τους
σοσιαλδημοκράτες, ελαχιστοποιούσε το κόστος
της στρατιωτικής ηγεσίας, τουλάχιστον για την
διαχείριση της ήττας, ενώ απαξίωνε την πολιτική
ηγεσία. Διατηρούσε τον ρόλο του στρατεύματος
και της στρατιωτικής ηγεσίας ως Εθνικής
ηγεσίας.
Η αμετάτρεπτη απόφαση των Γερμανών να
ανατρέψουν τη συνθήκη των Βερσαλλιών, ως
άδικη, να μην αποδεχτούν την αποκλειστική
ευθύνη για τον πόλεμο, που επισήμως τους
απεδόθη, λειτούργησαν ως βασικές συνιστώσες
για μια κυρίαρχη ψυχολογία ρεβανσισμού.Η απαξίωση της πολιτική ηγεσίας και η αδυναμία της
δημοκρατίας να αντιμετωπίσει τόσο την οικονομική κρίση όσο και τους νικητές, η ανάγκη για
αποδιοπομπαίους τράγους, υπεύθυνους για την ταπείνωση και την κρίση, συνέβαλλαν στην αναζήτηση
διεξόδου στη Ναζιστική ιδεολογία και οργάνωση.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2015
Page 46