Geopolitics Magazine November - December 2015 | Page 21

γίγνεσθαι των κατοίκων της Μ. Ανατολής. Μια σύγκρουση που ομολογουμένως άργησε μιας και τόσο ο
Λίβανος όσο και η Συρία δημιουργήθηκαν βάσει γαλλικών και αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή
απολαμβάνοντας εδάφη από το Ιράκ, και δη η Συρία στηριζόμενη σε τρία ξύλινα πόδια αυτά της
Γαλλίας, του Ιράκ και του Ιράν ώστε οι θρησκευτικές διαφορές είχαν και μητροπολιτικό κράτος (ΣιίτεςΙράν, Σουνίτες-Ιράκ) να εισακουστούν. Σήμερα που το Ιράκ υφίσταται μόνο ως γεωγραφική περιοχή
υπό κηδεμονία, και το Ιράν έχει σχηματίσει μια ευοίωνη ως όλα δείχνουν διπλωματική εστία με τη Ρωσία
και την Κίνα, στην περιοχή οι θρησκευτικοί θεσμοί και οι πολιτισμικές, εθνοτικές (Κούρδοι) διαφορές
που ταλάνιζαν τη Συρία βρήκαν έδαφος σε ένα εμφύλιο τεσσάρων ετών, και σε μια καταστολή υπό το
πρίσμα της ισχύος της πολιτειακής αταξίας στο Ιράκ που γέννησε και γαλούχησε το Ισλαμικό Χαλιφάτο
(Ισλαμικό Κράτος) ως μορφή καταστολής και ελέγχου των οικονομικών πόρων στο Ευρασιατικό
κρηπίδωμα που δεκαετίες τώρα απειλεί την κυριαρχία της δύσης σε ενέργεια και χρυσό.
Η παραπάνω ανάλυση περισσότερο εστίασε στο να καταδείξει πως η ‘εργολαβία’ συνόρων και η
δημιουργία λαών χωρίς γεωγραφικά, πολιτισμικά- πολιτιστικά, εθνικά ή εθνοτικά, καταγωγής
συμφέροντα και ομοιότητες δημιουργεί ηφαίστεια με τεχνητή λάβα, δυνάμενα να ξυπνήσουν όποτε ο
διεθνής παράγοντας και οι μεγάλες ή παράγωγες δομικές και υποδομικές δυνάμεις το θελήσουν με τη
χρήση της διπλωματίας. Η ανομοιότητα αλλά και η παράγωγη διεθνιστική ανάγκη για τη διάλυση των
συνόρων βρίσκει δυστυχώς στον αντίποδα της τη θεμελιώδη αρχή της πρόνοιας, που θέλει κάθε γη και
κάθε στίγμα που έχει ενδιαφέρον κατά το διεθνές γεωπολιτικό δόγμα να είναι μια εν δυνάμει μελλοντική
εστία πολιτικού και εθνικού πυρός. Είτε το αναμένουμε είτε όχι, το τι πρεσβεύει εις έκαστος αλλά και
πάντες ομού σε ένα γεωγραφικό χώρο έχει ήδη χαρτογραφηθεί στη γεωπολιτική επιστήμη και τα κέντρα
ισχύος λειτουργούν με βάση τη γη, την ιστορία και με εργαλείο τη γεωγραφία ως προς τον ορισμό