Geopolitics Magazine March - April 2015 ( 8th Edition ) | Page 64
Geopolitics & Daily News Magazine
Σύμφωνα με τον Eichengreen (2011: 4) στη νέα αρχιτεκτονική θα πρέπει να συμπεριληφθεί ένα
παγκόσμιο καθεστώς για τη διευθέτηση των προβληματικών τραπεζών. Η κατάρρευση της Lehman
Brothers κατέδειξε την ανάγκη αυτή. Η απουσία ενός ικανοποιητικού καθεστώτος εξυγίανσης επιταχύνει
την αποτυχία των προβληματικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Γι αυτό το λόγο χρειάζεται στενή
συνεργασία και οι αρμόδιες αρχές στις διάφορες χώρες να συμφωνήσουν σχετικά με το ποιος θα παίρνει
το προβάδισμα στις διάφορες πτυχές της διαδικασίας επίλυσης καθώς και πώς το δημοσιονομικό κόστος
της εξυγίανσης θα πρέπει να μοιράζεται. Μία πιο αποτελεσματική λύση ίσως ήταν να δημιουργηθεί ένα
σαφή παγκόσμιο πλαίσιο φερεγγυότητας για τις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, αλλά αυτό φαίνεται να
είναι μέχρι στιγμής εκτός ατζέντας.
Οι μετά την κρίση αλλαγές του συστήματος
Η πρόσφατη κρίση απέδειξε πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, έχει πολλές
αδυναμίες και ελλείψεις γι αυτό συνίσταται η εκ βάθρων αναθεώρηση του. Ενώ τα τελευταία 40 χρόνια
ακολουθήθηκε μια πολιτική απορρύθμισης τώρα αναγκαία κρίνεται η ρύθμιση του συστήματος για την
αποφυγή κρίσεων στο μέλλον και τη διατήρηση όσο το δυνατό μεγαλύτερης σταθερότητας. Βέβαια μετά
από κάθε κρίση υπάρχει μία τάση το σύστημα να επανέρχεται στις παλιές «κακές» του συνήθειες και να
μην προχωράνε οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Γεγονός που ίσως οφείλεται όπως ήδη αναφέραμε σε
θέματα πιστής αφοσίωσης σε ιδεολογικά υποδείγματα παρόλο που αυτά δεν φέρνουν τα επιθυμητά
αποτελέσματα.
Μετά την παρούσα κρίση ξεκίνησε ένας ευρύς διάλογος σχετικά με τη λειτουργία και τη διακυβέρνηση
του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού και νομισματικού συστήματος. Οι δύο κύριοι δρώντες που θα
αναλάβουν το σχεδιασμό της νέας αρχιτεκτονικής του συστήματος καθώς και τη διακυβέρνηση του στο
μέλλον φαίνεται να είναι το ΔΝΤ και η ομάδα των G20.
Η μετάλλαξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Λίγο πριν το ξέσπασμα της
κρίσης των subprimes το ΔΝΤ
έβλεπε τους πόρους του να
συρρικνώνονται και τις
δραστηριότητες του να είναι
εξαιρετικά περιορισμένες λόγω
της μειωμένης ζήτησης για νέα
δάνεια κυρίως λόγω της
πολιτικής αυτοπροστασίας που
ακολουθούσαν τα τελευταία
χρόνια οι αναδυόμενες χώρες,
η οποία συνίστατο στην
αύξηση των συναλλαγματικών
τους αποθεμάτων για να
μπορούν να αντιμετωπίσουν
μόνες τους κάποια κρίση στο
μέλλον. Η στάση τους αυτή θα
μπορούσε και να θεωρηθεί απόρροια τη ς αποτυχημένης παρέμβασης του ΔΝΤ στην κρίση των χωρών
της Ν.Α Ασίας. Μάλιστα το Ταμείο είχε περάσει και σε μείωση προσωπικού κατά 500 άτομα!
(Ρουμελιώτης, 2009:362) Όμως η κρίση του 2007 του έδωσε νέα πνοή και την ευκαιρία να
διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης και την αναμόρφωση του
παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις των τελευταίων ετών ανέδειξαν την ανάγκη ανεύρεσης λύσεων σε
παγκόσμιο επίπεδο και όχι πια σε εθνικό η περιφερειακό λόγω της έκτασης και της ταχύτητας μετάδοσης
των κρίσεων. Έτσι αναδύεται η ανάγκη ύπαρξης μίας διεθνούς αρχής η οποία και θα εγγυάται την
παγκόσμια χρηματοοικονομική και νομισματική σταθερότητα του συστήματος. Το ρόλο αυτό φαίνεται
πως θα τον αναλάβει το ΔΝΤ. Οι μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε το ΔΝΤ για την αντιμετώπιση της κρίσης
είναι οι παρακάτω:
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2015
Page 62