Geopolitics Magazine January - February 2016 | Page 67
ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Στην παρακμή του, ο Έλληνας, δεν στερήθηκε πολιτισμού και αίγλης. Στο προαιώνιο ελάττωμα της
διχογνωμίας που ενίοτε άγγιξε αυτό της διχόνοιας, ίσως να στερήθηκε της φυσικής του ελευθερίας –υπό
την κρατική οντότητα του έθνους- αλλά, κατάφερε να υποτάξει με το πνεύμα του το σιδηρόφρακτο
Λάτιο και να εναρμονίσει την ρωμαϊκή βαρβαρότητα στον φυσικό αφανισμό της.
Στην κοσμογονική ιστορική καμπή της επί γης πορείας Του Θεανθρώπου και Της Σταυρικής Θυσίας και
Ανάστασης, η γη των Ελλήνων πρώτη δέχτηκε τον Ευαγγελισμό της Καινής Διαθήκης και σύντομα, η
Αυτοκρατορία που ανέτειλε μέσα από την Ρωμαϊκή, έστρεψε την παγκόσμια πυξ ίδα στο αρχαίο
Βυζάντιο.
Η χιλιετής παρουσία των Βυζαντινών, από την ακμή μέχρι την παρακμή της, ανέδειξε λόγω και έργω τον
Ελληνισμό, σημείο συνάντησης και πρόσκρουσης λαών και φυλών στο γεωγραφικό μας πλάτος.
Στις ψυχές των γενεών που στρατεύτηκαν στην Αυτοκρατορία του βυζαντίου, Η Θεομήτωρ ρίζωσε ως
Μάνα, στήριγμα κι ελπίδα σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Λατρεύεται μέχρι σήμερα, με ιδιαίτερη προσήλωση
από τον Έλληνα Μαχητή, ως Υπέρμαχος Στρατηγός, Προστάτης και Ελευθερώτρια, Ελεούσα και
Παντάνασσα, σε μια υπερουσιότητα που μόνο το αθάνατο ελληνικό πνεύμα συλλαμβάνει, εξιδανικεύει
και εμπνέεται. Στα λάβαρα της τούρμας –του στρατιωτικού σχηματισμού της εποχής- τα σύμβολα ήταν
πάντα ο Σταυρός και η εικόνα της Παναγίας. Στις επάλξεις των κάστρων λιτάνεψε την Σεπτή Της Εικόνα
και Αυτήν ευχαρίστησε δοξαστικά σε κάθε στρατιωτική νίκη που αποσοβούσε τον εκάστοτε κίνδυνο.
ΑΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
Μέσα στην θεοκρατική αλλά και στρατιωτική αντίληψη της κρατικής δομής του Βυζαντίου, θεσπίστηκε
γρήγορα η διοίκηση των Θεμάτων, επαρχιών με στρατιωτική και αυτοδιοικητική οργάνωση. Έτσι
τροφοδοτούνταν συνέχεια η στρατιωτική μηχανή, αναγκαία για την εξάλειψη κάθε απειλής στην αχανή
έκταση της Αυτοκρατορίας.
Στα εκάστοτε σύνορά της, οργανώθηκαν φρούρια με γηγενείς πολεμιστέ ς, τους Ακρίτες, που
διαφύλατταν την εδαφική ακεραιότητα, ισόβιοι κάτοικοι και ένοπλοι υπερασπιστές των
συνόρων. Μορφές που πέρασαν στο θρύλο για τα κατορθώματά τους, αλλά περισσότερο για την
αυτοθυσία τους και την περιφρόνηση ακόμη και στον υπέρτατο κίνδυνο.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016
Page 65