22 Izrael i konflikt arabsko-izraelski
Tragiczne w skutkach okazało się to , że Arafat był przywódcą niezdolnym i / lub niechętnym do starań o pokój za stołem negocjacyjnym . Wolał powrócić do bliższej mu taktyki — okazjonalnego mówienia o chęci zawarcia pokoju przy nieprzerwanym podżeganiu do działań terrorystycznych .
Arafat rozumiał , że medialne obrazy ciężko uzbrojonych oddziałów izraelskich biorących udział w konfrontacjach ulicznych z Palestyńczykami , także dziećmi cynicznie wysyłanymi na linię frontu , będą działały na jego korzyść . Wiedział , że do Izraela przylgnie łata agresora i ciemiężcy , a Palestyńczycy będą postrzegani jako uciskane ofiary .
Według jego kalkulacji , Izrael miało wkrótce spotkać gniewne potępienie ze strony świata arabskiego , państwa niezaangażowane miały posłusznie podążyć tym samym tropem , Europejczycy – chcąc udobruchać Palestyńczyków – mieli zacząć nalegać na dalsze ustępstwa ze strony Izraela , obrońcy praw człowieka z całego świata mieli oskarżać Izrael o użycie nadmiernej siły , a cierpiący na krótką pamięć świat miał zapomnieć , że palestyński przywódca nie tak dawno wzgardził bezprecedensową szansą zawarcia porozumienia pokojowego .
W dużej mierze , Arafat się nie mylił . Większość mediów , wiele rządów państw europejskich i większość obrońców praw człowieka działało zgodnie z przewidzianym przez niego scenariuszem . Dopiero po jego śmierci w 2004 roku niektórzy , choć jednak nie wszyscy , zdali sobie sprawę z tego , że zostali oszukani przez przebiegłego i skorumpowanego przywódcę , któremu uznaniowo udzielili zaufania , a nawet go idealizowali .
Ponadto Arafat zapewne liczył na to , że Waszyngton ostatecznie zaostrzy swoją politykę wobec Izraela – pod presją Unii Europejskiej oraz Egiptu i Arabii Saudyjskiej , dwóch krajów arabskich szczególnie ważnych w oczach decydentów amerykańskich . Możliwe , że miał również nadzieję , iż w dłuższej perspektywie Izrael , państwo pierwszego świata , ulegnie zmęczeniu swymi zmaganiami – codzienny-