“25th hour” project
Σωτηρούλα Βασιλείου | 4.7.2014
Σήμερα, ενώ το ψηφιακό ρολόι μηδένιζε, αποφάσισα να φύγω… Να ζήσω
το όνειρό μου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα –την 25η ώρα για να είμαι πιο
ακριβής– ελήφθη η μεγάλη απόφαση. Ναι! ήταν η 25η ώρα μου… Μια
ανάσα πριν τον πνιγμό. Διότι αν δεν έφευγα δεν θα μπορούσα πια να
ονειρεύομαι, ίσως να μην μπορούσα ούτε και να ζήσω… Θα φύγω.
Μεγάλη απόφαση! Μεγάλη ανατροπή! Αλλά πρέπει να το πράξω. Δεν
ήμουν φτιαγμένη εγώ για αετός· για χαρταετός ήμουν φτιαγμένη, ή για
αλκυόνη, ή για χελιδόνι. Θέλω φως, πολύ φως και ουρανό, πολύ ουρανό
και πολύ γαλάζιο, δεν μπορώ να ζήσω στο θάμπος μιας λάμπας θυέλλης.
Ξέρω… Φυσάει πολύ στις μέρες μας, ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος και το
φως αγνοείται, ηττημένο δολίως από το θάμπος. Κάποτε σκεφτόμουν και
να φύγω μακριά, σε άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο, σε άλλο ημισφαίριο
αλλά τι θα άλλαζε; Το παν είναι η πόλη μας και αυτή την κουβαλούμε
όπου και να πάμε. Φεύγω σήμερα ουσιαστικά από την πόλη αυτή,
αποτινάζω αυτή την πόλη που μου έγινε κελί ή σπήλαιο ευάερον κι
ευήλιον. Φεύγω λοιπόν από το βόλεμά μου, από τον εναγώνιο αγώνα
μου σε ένα στίβο που επέλεξα για να βολέψω την ύπαρξή μου. Σφάλματα
μιας επαρμένης πρώτης νιότης που πίστευε πως μπορούσε να
συμβιβάσει τα πάντα. Ζούμε σε σεισμογενή ζώνη κι εγώ πάντοτε
φοβόμουν τα ρήγματα. Το τόλμησα όμως! Προέβην στο άλμα της ζωής –
μου– προτού η φθορά με προλάβει, προτού σμίξω με το τέλμα, προτού
παρέλθει και η μοναδική 25η ώρα.
Για χρόνια πετούσα –ή έστω προσπαθούσα να πετάξω– με δύο
φτερούγες, μία γαλάζια και μια κόκκινη! Η κυανή, η γαλήνια κι επίσημη
πλευρά μου, μου πρόσφερε ένα έρμα, ένα σημείο αναφοράς. Η ερυθρή,
η ματωμένη και παθιασμένη μου άνοιγε το παράθυρο στα όνειρα. Τώρα
που το σκέφτομαι επρόκειτο για έναν ανέφικτο όσο και υπεροπτικό
συμβιβασμό, για ένα θέατρο σκιών με εναλλαγή προσωπείων. Ο κυανός
εαυτός συναινούσε μ