“25th hour” project
Θέριευε κι έδιωχνε την χαρά και το τέλος αδυσώπητο εν όψη.
Μουρμουρίζοντας ότι ίσως είναι το καλύτερο για μας, κι αποχαιρετούσε
άλλη μια φορά την ελπίδα.
Κι ήταν σκληρή η προσπάθεια, να αποδεχτεί το αναπόφευκτο τέλος που
σκοτείνιαζε τον ουρανό της αγάπης.
Μέχρι την επόμενη φορά που εμφανιζόσουν απ’ το πουθενά κι ανέτελλε
και πάλι ο Ήλιος της ευτυχίας.
Ασήμαντο κι αν δεν έλεγες πολλά. Μια λέξη εδώ κι εκεί, ένα «σε θέλω»
κι η ευτυχία ανέβαινε στον ουρανό άλλη μια φορά.
Η νύχτα τότε ονειρεμένη να κανακεύει τ’ όνειρό μου.
Τι όμορφο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι, κι η καλημέρα μου, πετούσε το
επόμενο πρωί, να σου ευχηθεί. Να ’σαι καλά και να μην ξεχνάς πως σ’
αγαπώ.
Ερχότανε το βράδυ και εκεί να περιμένω το δικό σου «Σ’ αγαπώ».
Το δικό σου το «θέλω» που δεν ερχόταν, σαν χανόσουν και πάλι.
Τότε το βάσανο της από