“25th hour” project
Μαίρη Μαργαρίτη | 30.6.2014
Κατέβαινε με ταχύτητα τη λεωφόρο. Το αυτοκίνητο κυλούσε λες και
κινούνταν πάνω σε αόρατες ράγες σε μια προκαθορισμένη άψογη ευθεία
ενώ σε μικρές κλίσεις του δρόμου, όταν χάνονταν η απόλυτη επαφή με
το έδαφος, έμοιαζε σαν να ίπταται για κλάσματα δευτερολέπτου και λίγο
μετά ένα ελαφρό τράνταγμα το προσγείωνε στο τσιμεντένιο οδόστρωμα.
Η οδηγός, αγχωμένη, πατούσε το γκάζι. Ο ανοιξιάτικος αέρας που
έμπαινε απ’ τα ορθάνοιχτα παράθυρα σάρωνε τα καλοχτενισμένα
μαλλιά της και τα τίναζε προς τα πίσω σε μια κίνηση που θύμιζε
κινηματογραφικό πλάνο.
Είχε ήδη αργήσει. Δύο και κάτι, δυόμιση, το μάτι της έπεσε στο ρολόι του
χεριού και σχεδόν ταυτόχρονα στο καντράν για διασταυρώσει την
ένδειξη. Δύο και εικοσιπέντε τελικά. Τα παιδιά πρέπει να είχαν ήδη
σχολάσει και τα περισσότερα πρέπει να τα είχαν παραλάβει οι γονείς
τους ενώ το δικό της πιθανότατα να την περίμενε ακόμη μόνο και
απογοητευμένο κάτω απ’ το υπόστεγο. Αργούσε συχνά επειδή πάντα
κάτι τύχαινε στο γραφείο τελευταία στιγμή και έπρεπε να παραμείνει ίσα
που ετοιμαζόταν να σχολάσει. Παράπονα δεν χωρούσαν -τουλάχιστον
προς το παρόν-. Μόλις είχε μεταφερθεί σ’ εκείνο το δικηγορικό γραφείο
και δεν θα ήταν πρέπον ν’ αρχίσει με το πρώτο τις διαμαρτυρίες και τις
απαιτήσεις. Ούτε ήθελε να δώσει έμφαση στο γεγονός πως ως μητέρα
και μάλιστα διαζευγμένη είχε επιπλέον υποχρεώσεις γιατί τότε αυτόματα
θα υστερούσε σε σχέση με τους άλλους συναδέλφους της που δεν είχαν
ανάλογες ευθύνες και άρα είχαν περισσότερο χρόνο και διάθεση για
δουλειά. Εξάλλου, δεν τους ένοιαζαν καθόλου τα προσωπικά ή
οικογενειακά των άλλων εκτός αν ήταν πελάτες τους και έπρεπε να ακούν
με προσοχή τις εξομολογήσεις τους για να επιτύχουν ένα καλό
αποτέλεσμα στη δίκη. Κατά τ’ άλλα δεν τους ενδιέφεραν προβλήματα ή
παράπονα άλλων.
Ο αέρας απ’ τα παράθυρα του αυτοκινήτου έμπαινε αναζωογονητικός
και αισιόδοξος. Το μέτωπό της και τα μάγουλα δεχόταν την ευεργετική
του επίδραση. Τα μακριά μαλλιά της είχαν ανακατευτεί και το χτένισμα
είχε χαλάσει προ πολλού αλλά δεν την ένοιαζε. Ξάφνου την έπιασε ένα
παράπονο. Επειδή η άνοιξη στην πόλη κρύβεται μέσα στο τσιμέντο και
δεν φαίνεται όσο πρέπει ή όσο της αξίζει. Επειδή στην πόλη η άνοιξη
είναι μια ιδέα που καταγράφουν τα ημερολόγια, μια ιδέα ανολοκλήρωτη
87