“25th hour” project
μήνες και το διαμέρισμα του τρίτου έμενε άδειο, η αναποφασιστικότητα
τους όμως είχε μετατραπεί σε απόγνωση, γιατί συνειδητοποίησαν πως
τελικά σ εκείνο το διαμέρισμα βρισκόταν ένας πυρήνας ζωής που
κρατούσε το παλιό οικοδόμημα στα πόδια του. Τώρα τους φαινόταν πως
το αστικό προκαλούσε καθίζηση δυο εκατοστών αντί για ενός κάθε μέρα,
και ανησυχούσαν για το μέλλον.
Μέχρι που μια Κυριακή ένα ακόμα φορτηγό σταμάτησε στην είσοδο
τους, και έπιπλα άρχισαν να μπαίνουν μέσα. Δεν ήξεραν ακόμα το όνομα
του νεαρού που καθόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο και κοιτούσε το κτίριο
με αμηχανία, αλλά ήλπιζαν να κρατήσει την παράδοση του
διαμερίσματος του τρίτου. Και δεν διαψεύσθηκαν. Το ρυθμικό ντουπ
ντούπ ξανάρχισε να ακούγεται, αυτή τη φορά από ξύλινο κρεβάτι, αλλά
αυτό δεν είχε καμιά σημασία. Οι πρωινές τσιρίδες σταμάτησαν, και τα
παράθυρα των διαμερισμάτων άνοιγαν για να ακούν καλύτερα τα
ερωτικά τύμπανα. Το αστικό άλλαξε δρομολόγιο και οι καμπάνες
εμπλούτισαν το ρεπερτόριό τους γιατί ο παπάς έμαθε να χρησιμοποιεί
και το μ-torrent. Κάποια πράγματα άλλαξαν και κάποια έμειναν ίδια,
αλλά η μεταμόρφωση ήταν ριζική για τους ενοίκους της οικοδομής της
οδού Πετμεζά 13. Είχαν μάθει να ακούν και όχι να αφουγκράζονται.
711