“25th hour” project
επόμενο πρωί. Εκείνη την ώρα θα βρισκόταν στη σχολή του και δεν θα
επέστρεφε πριν το μεσημέρι.
Επειδή δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, ούτε εκείνο αλλά ούτε και
κανένα άλλο πρωινό, μαζεύτηκαν όλοι στην ώρα τους. Η συζήτηση
άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τα γεγονότα που διαδραματίζονταν
στον τρίτο κάθε μέρα, τα οποία είχαν να κάνουν με αιθέριες υπάρξεις
που εμφανιζόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας, χτυπούσαν το
κουδούνι και ανέβαιναν με ελαφριά βήματα τα σκαλιά μέχρι το
διαμέρισμα του κολασμένου φοιτητή. Καθώς ανέβαιναν, τα ματάκια από
τις εξώπορτες ζωντάνευαν, με το μάτι του Σάουρον κολλημένο από πίσω
μέχρι τα βήματα να φτάσουν στον επόμενο όροφο. Την συνέχεια την
ήξεραν όλοι. Φαντάζονταν τον Αντώνη να βάζει καφέ ή ποτό, αναλόγως
την ώρα. Άκουγαν μουσική που αν και κάλυπτε τις συνομιλίες, πρόδιδε
τι θα επακολουθούσε με τον στίχο των τραγουδιών. Και όταν η μουσική
σταματούσε, την διαδεχόταν αυτό το εκνευριστικό ντούπ-ντούπ που
κανένας τους δεν μπορούσε να αντέξει αλλά όλοι καταλάβαιναν τι το
προκαλούσε. Συμφώνησαν ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο,
και μετά από δύο ώρες σκέψης σε πρωτόγνωρο επίπεδο εγκεφαλικής
δραστηριότητας αποφάσισαν να αποπέμψουν από την μικρή τους
κάθετη κοινότητα αυτό το λάγνο υποκείμενο, όπως είχαν συμφωνήσει να
το αποκαλούν. Την απόφαση θα ανακοίνωνε η αποσκελετωμένη
διαχειρίστρια την ερχόμενη Κυριακή το πρωί.
Το πρωινό την Κυριακής έφτασε. Την ώρα που οι τσιρίδες της γριάς στον
δεύτερο αντηχούσαν με την μουσική υπόκρουση του «La Camisa Negra»
από τις καμπάνες της εκκλησίας, ακριβώς μόλις είχε περάσει το αστικό
και είχε βυθίσει την οικοδομή ακόμα ένα εκατοστό στο έδαφος, ένας
διαφορετικός ήχος ακούστηκε και όλοι βγήκαν στα μπαλκόνια να δουν
από πού προερχόταν. Ένα φορτηγό μετακόμισης είχε σταματήσει
μπροστά στην είσοδο και έπιπλα άρχισαν να βγαίνουν από το κτίριο. Ο
Αντώνης ήταν στο απέναντι πεζοδρόμιο και κοιτούσε το κτίριο
χαμογελώντας. Θα του έλειπε αυτό το τρελοκομείο. Κρατούσε στα χέρια
του ένα χαρτί τυλιγμένο σε ρολό - το πτυχίο του.
Μέσα σε δυο ώρες το φορτηγό ήταν ασφυκτικά φορτωμένο και
ανηφόριζε την οδό Πετμεζά, με τους ενοίκους του αριθμού 13 να το
κοιτάν αναποφάσιστοι για τον αν έπρεπε να χαρούν που έφυγε, ή να
στενοχωρηθούν που δεν μπόρεσαν να τον διώξουν. Πέρασαν αρκετοί
710