"25th hour" project | Page 704

“25th hour” project Μαρία Αντωνοπούλου | 5.5.2015 Πονάω. Θέλω να ουρλιάξω, αλλά η ανάσα μου σκαλώνει στο λαιμό μου ακόμη μία φορά. Αρνείται να βγει από ‘κει, δυνατή και σπαρακτική, όπως της αρμόζει. Κουλουριάζομαι κάτω από το πάπλωμα και τις δύο κουβέρτες, χώνοντας το πρόσωπό μου στο μαξιλάρι. Η υγρασία που ποτίζει το ύφασμα περνάει σχεδόν απαρατήρητη, σταγόνα μέσα στον ωκεανό τη νιώθω. Δεν έχω σταματήσει να κλαίω για ώρες, μέρες. Δεν ξέρω πόσος χρόνος ακριβώς έχει περάσει από την τελευταία εκείνη φορά που τον είδα, έχω χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Κρατάω τα βλέφαρά μου συνεχώς κλειστά, πολύ σφιχτά, γιατί φοβάμαι πως αν τα ανοίξω θα ξεχυθεί μεμιάς όλος ο θρήνος από μέσα μου, πως το αίμα θα τρέχει ποτάμι από τα μάτια μου. Θα είναι το αίμα της καρδιάς μου, που έχει σπάσει σε εκατομμύρια μικρά κομμάτια… Κλαίω και κρυώνω. Κρυώνω αφόρητα. Είναι μέσα Σεπτεμβρίου, η Αθήνα λιώνει κ άτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου κι εγώ είμαι ξαπλωμένη στο διπλό κρεβάτι μου, κρατώντας αγκαλιά το μαξιλάρι του. Από το μυαλό μου περνάνε όλες εκείνες οι στιγμές που περάσαμε μαζί… Καλές και άσχημες. Ήμασταν μαζί, ήμασταν αγκαλιά –αυτό μου έφτανε. Αν μου έλεγαν ότι ο κόσμος θα καταστραφεί, πως ολόκληρη η ανθρωπότητα θα φτάσει ξανά στο σημείο μηδέν, στην ανυπαρξία, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Η μόνη σκέψη που θα περνούσε από το μυαλό μου θα ήταν να τερματιστεί η ζωή μου κοντά του, αγγίζοντάς τον, νιώθοντας την ανάσα του στο αυτί μου να μου ψιθυρίζει τα δικά της γλυκά ερωτόλογα. Θυμάμαι… Η πρώτη επαφή των ματιών μας, τόσο καθηλωτική, που ξαφνικά βρέθηκα να αιωρούμαι μόνη, κουφή και τυφλή, από την ματιά του που με υπνώτιζε… Το άγγιγμά του στα δάχτυλά μου. Το πρώτο «σ’ αγαπώ». Η αναμονή στο ασανσέρ, να κοιταζόμαστε στα μάτια ενώ κρατάει το χέρι μου, και οι πόρτες να ανοίγουν στον έκτο όροφο. Το δειλό χαμόγελό μου, το δικό του σίγουρο και καθησυχαστικό. Η πόρτα να κλείνει πίσω μας και τα πάντα να αλλάζουν, ο χρόνος να σταματάει. Τα σώματά μας να κολλάνε στον τοίχο και να ζούμε ο ένας από την αναπνοή του άλλου. Κι έπειτα, το χάος. 704