“25th hour” project
Ειρήνη Φράγκου | 19.6.2014
Είναι κάποιες νύχτες που διαρκούν περισσότερο από άλλες. Είναι
κάποιες νύχτες που τα όλα τα ρολόγια του κόσμου αντηχούν μέσα στο
μικρό μου διαμέρισμα. Κι είναι αυτές τις νύχτες παγίδας που έρχονται τα
όνειρα του πυρετού.
Ακριβώς την στιγμή που το ρολόγια δείχνουν την μυστική, την κρυφή 25η
ώρα.
Νύχτα 7621η.
Αν κάποτε θυμόμουν που βρίσκομαι, τώρα πια το έχω ξεχάσει. Κι η
ομίχλη καταπίνει κάθε τι γύρω μου. Κάθε τι που θα μπορούσε, ίσως, να
με βοηθήσει να φέρω πίσω τις μνήμες του εαυτού μου.
Ήρθαν ξανά τα όνειρα του πυρετού κι έφεραν μαζί τους Εκείνον.
Ανοίγω τα μάτια κι ανασηκώνομαι. Η κουβέρτα δεν με σκεπάζει πια. Είναι
πεταμένη στο πάτωμα. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που νιώθω το κρύο
να με πονάει.
Εκείνος στέκεται πάλι δίπλα στην πόρτα. Αρκετά μακριά από το κρεβάτι
μου, αλλά ταυτόχρονα απειλητικά κοντά μου.
Φοράει, όπως πάντα, μακρύ παλτό και ψηλό καπέλο. Δεν προσπαθεί να
με πλησιάσει. Δεν σαλεύει. Αρκείται στο να με κοιτάζει με τα αεικίνητα
μάτια του.
Σηκώνω την κουβέρτα και σκεπάζομαι. Δεν πρέπει να του δίνω σημασία.
Τα λεπτά της μυστικής ώρας θα κυλήσουν, τα ρολόγια θα σιωπήσουν, ο
πυρετός θα φύγει και θα μαζί του θα πάρει κι Εκείνον. Έτσι δεν συμβαίνει
πάντα;
Νύχτα 7812η.
Ανοίγω τα μάτια αλλά δεν μετακινούμαι από τη θέση μου. Το κεφάλι μου
ακουμπά βαρύ στο μαξιλάρι. Δεν χρειάζεται καν να κοιτάξω. Ξέρω ότι
Εκείνος στέκεται στην άκρη του δωματίου και με κοιτάζει.
70