“25th hour” project
Νατάσα Δεληβοριά | 1.5.2015
Η δυσφορία της νύχτας ήταν πλέον αισθητή. Μετά από αναρίθμητες
απεγνωσμένες προσπάθειες να κοιμηθεί, ο Ευγένιος εγκαταλείπει και
κατευθύνεται στο τρομακτικά στενό μπαλκόνι του διαμερίσματος. Ο ήχος
του αναπτήρα που εκείνη την ώρα άναβε ένα πατσαβουριασμένα
στριμμένο τσιγάρο θα μπορούσε να θεωρηθεί εκκωφαντικός μέσα στην
νεκρική σιγή εκείνης της καυτής καλοκαιρινής βραδιάς. Παίρνοντας μια
βαθιά τζούρα - ότι πρέπει για να χαλαρώσει- σκέφτεται πως ίσως δεν
είναι η ζέστη που τον βασανίζει, αλλά κάτι άλλο… κάτι διαφορετικό.
Κοιτάζοντας τον κενό από αστέρια ουρανό θυμάται την κοπέλα του. Δεν
είχαν περάσει πολλές ώρες που την έδιωξε από το σπίτι λόγω
ανασφάλειας να δεσμευτεί. Εντελώς συνειρμικά του έρχεται στο μυαλό
η μητέρα του… άραγε πότε της είχε μιλήσει τελευταία φορά; Άνθρωποι,
γεγονότα, συναισθήματα… όλα ξαφνικά περνάνε με αστραπιαία
ταχύτητα από το κεφάλι του. Όλα για να τον οδηγήσουν σε ένα και μόνο
συμπέρασμα… Όλον αυτόν τον καιρό απλά δεν ήταν αρκετός.
Σε αυτή τη φάση και με δάκρυα πλέον να τρέχουν από τα μάτια του ο
Ευγένιος συνειδητοποιεί πόσο θα ήθελε λίγο χρόνο πίσω. Μία ώρα που
μόνος στόχος της θα ήταν μια επεμβατική αναδρομή στο παρελθόν. Μία
25η ώρα…
Τι ακριβώς θα σήμαινε αυτό ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να προσδιορίσει.
Ίσως την ελπίδα για κάτι καλύτερο, ομορφότερο. Μια ευκαιρία για πιο
ευτυχισμένους ανθρώπους, για μια ζωή που κανείς δεν έζησε. Η ώρα για
μια αλλαγή, μια δική του επανάσταση… εξάλλου ο ίδιος ο όρος είναι κάτι
το αφύσικο… μια ασυμβατότητα.
Μπορεί πάλι να ήταν άνθρωπος. Ο ένας και μοναδικός που θα φέρει την
αλλαγή στη ζωή του… ή και περισσότεροι. Μήπως είναι μέρος; Ένας
άλλος ορισμός του παραδείσου;
Τρομάζει στην σκέψη της ως την τελευταία του ώρα… Θα μπορούσε
πάντως