"25th hour" project | Page 680

“25th hour” project Είχε παντρευτεί με όλες τις τιμές και τις δόξες, όπως άρμοζε σε κάθε κοπέλα της κοινωνικής της θέσης, κάποιον αρκετά μεγαλύτερό της, όμορφο (ναι ήταν πολύ όμορφος!) άνδρα… Έναν ξένο που μαζί με την ένωση των επιχειρήσεων με τον πατέρα της, θεώρησε σκόπιμο να απλώσει την κυριαρχία του και στη μονάκριβη κόρη του. Τότε δεν το υποψιαζόταν. Τώρα ένιωθε όμως περισσότερο από ποτέ το θύμα μίας αγοραπωλησίας με θύτες τους δύο πιο κοντινούς της άντρες. Χαμογέλασε πικρά. Ξαφνικά άκουσε έναν θόρυβο. Η καρδιά της σφίχτηκε. Τέντωσε τα αυτιά της σε σημείο που μπορούσε να ακούσει την καρδιά της να χτυπά δυνατά. Την κράτησε λες και νόμιζε ότι θα ήταν δυνατό να φύγει από τη θέση της. Υπό άλλες συνθήκες θα στεκόταν πιο ατάραχη… Η ενοχή όμως, το συναίσθημα της απαγορευμένης της πράξης όμως, της δημιουργούσαν πρόσθετο άγχος. «Δεν μπορεί να γύρισε! Δεν μπορεί να γύρισε τόσο νωρίς! Κοίταξα την αντζέντα του και είχε επαγγελματικά ραντεβού μέχρι πολύ αργά σήμερα. Σήμερα;» Κούνησε το κεφάλι της και χαμογέλασε με πικρία. - « Μόνο σήμερα; Κάθε ημέρα. Κάθε ημέρα απών!» Μία φορά, έξι μήνες μετά το γάμο τους, τόλμησε να του παραπονεθεί για το πώς ένιωθε κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι, με υπηρέτριες να ικανοποιούν κάθε χρήσιμη και πιο πολύ άχρηστή της επιθυμία. Δεν την άφηνε να εργασθεί. Δεν χρειαζόταν, έλεγε. Τα χρήματα που έβγαζε εκείνος και η περιουσία και των δύο έφταναν και περίσσευαν για να ζουν πλουσιοπάροχα… « Λάθος θα έκανα… Τίποτα δεν ήταν…» παραδέχτηκε γυρνώντας πάλι από το ταξίδι του μυαλού της. Ο φόβος την είχε κάνει καχύποπτη. Ταραζόταν με τον παραμικρό θόρυβο. Πάντα μετά από εκείνη την ημέρα. Εκείνη την ημέρα, ένα χρόνο μετά τον γάμο τους. Τότε που υποτίθεται θα γιόρταζαν την επέτειό τους… Εκείνος δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού που του είχε δώσει σε γνωστό εστιατόριο παρά μόνο επέστρεψε αργά το βράδυ σπίτι, κουρασμένος και νευριασμένος. Και τότε, συνέβη κάτι που δεν θα το διανοούταν ποτέ. Ούτε στους πιο ευφάνταστους εφιάλτες της. Στην αρχή ήταν απλά ένα 680