"25th hour" project | Page 679

“25th hour” project Χριστίνα Ξάνθη | 22.4.2015 Το ρολόι χτύπησε 9 φορές. 9 το βράδυ. Μέσα στην εκκωφαντική σιωπή του τεράστιου σπιτιού της φάνηκε τρομακτικό, απόκοσμο. Η Νεφέλη ετοίμαζε την τσάντα της. Όχι δεν ετοιμαζόταν για κάποια κοσμική εκδήλωση… - «Ταυτότητα, διαβατήριο, χρήματα…» ψιθύρισε. Το βλέμμα της πλανήθηκε στον χώρο. Δεν θα έκανε το λάθος τώρα να λυγίσει. Δεν θα υπέκυπτε σε συναισθηματισμούς! Όχι τώρα! Τώρα ήταν η στιγμή της. Η στιγμή που για να την πάρει απόφαση χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια. Χάιδεψε το ξύλινο, διπλό κρεβάτι με το σκαλιστό καγκελάκι στο προσκεφάλι. Από μικρή ονειρευόταν ένα τέτοιο. Το βλέπε στις ταινίες και ζήλευε… Η ματιά της έπεσε πάνω στο μπουντουάρ της, το γεμάτο με τη συλλογή της από ευωδιαστά μπουκαλάκια αρωμάτων, όλα σχεδόν σωστά, μικρά κομψοτεχνήματα! Ασυναίσθητα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Μέσα του είδε το είδωλο μίας νέας κοπέλας που χαμογελούσε, ανυποψίαστης και ένα τσούρμο γυναίκες γύρω της να την ετοιμάζουν. «Για την καταδίκη μου…» σκέφτηκε φωναχτά. Είχε λόγο που έλεγε δυνατά τις σκέψεις της. Ήθελε να τις έχει συνοδοιπόρους στο εγχείρημά της, να της θυμίζουν ότι έκανε αυτό που έπρεπε… Πέρασαν 10 χρόνια από τότε. Το νεαρό κορίτσι του καθρέφτη χάθηκε και τη θέση του πήρε μία ώριμη γυναίκα. Δεν ήταν ποτέ το κορίτσι που ονειρευόταν καριέρα και καταξίωση στον επαγγελματικό στίβο. Πίστευε στον έρωτα, στα αληθινά συναισθήματα, στον πρίγκιπα που θα ερχόταν να την πάρει απ’ το χέρι και να της δείξει τον κόσμο. Μεγαλωμένη σε μία αυστηρή οικογένεια μεγαλοεπιχειρηματιών ονειρευόταν τη στιγμή (πάλι τη στιγμή!) της «απελευθέρωσής» της από τα πρότυπα, τους όρους και τις συμβάσεις του περιβάλλοντός της… Πόσο δεν έμοιαζε με αυτό! Από μικρή έβλεπε το αταίριαστο, λε