“25th hour” project
Θυμήθηκε την εποχή που έπιασε στα χέρια της το βιβλίο εκείνο. Όλα
ήταν διαφορετικά τότε… πιο ανέμελα. Υποχρεώσεις υπήρχαν αλλά δεν
εμπόδιζαν σε τίποτα να περνά καλά. Ώρες ατέλειωτες στη δουλειά, αλλά
το βράδυ όλο κ κάπου κανόνιζε να βγει. Σε μια από εκείνες τις εξόδους
της λοιπόν γνώρισε τον άνθρωπο που για μεγάλο διάστημα θα
κυριαρχούσε στη ζωή της. Έντονα, παράφορα, με πολλές άσχημες αλλά κ
όμορφες στιγμές. Με το κενό και το γέμισμα που ταυτόχρονα της
πρόσφερε. Όσο θυμόταν τις στιγμές εκείνης της εποχής οι λέξεις της
ερχόταν πιο γρήγορα, οι φράσεις διαδέχονταν η μια την άλλη σα νερό
που κυλά… Ξημέρωνε Σάββατο την άλλη μέρα κ τα παιδιά έχανε ήδη
παραληφθεί από τη γιαγιά και τον παππού για να περάσουν εκεί το
Σαββατοκύριακο.
Απόψε θα είχε πολύ χρόνο για τον εαυτό της. Και όσο ερχόταν οι
αναμνήσεις, πολλές και ανακατεμένες μεταξύ τους τόσο ο συγγραφικός
της οίστρος φούντωνε… Απότομα συνειδητοποίησε ότι είχε περάσει η
ώρα: «Μα πότε νύχτωσε; Τι ώρα να ναι; Ούτε τηλέφωνο δεν χτύπησε
σήμερα!» Κοίταξε το ρολόι. Ήταν η ώρα που έπρεπε να πάρει τηλέφωνο
τα παιδιά να τα καληνυχτίσει όπως έκανε πάντα. Κάλεσε τον αριθμό:
«Ναι; Καλησπέρα. Πώς πάει εκεί με τα πιτσιρίκια; Θέλουν να μου
μιλήσουν; Ναι περιμένω. Έλα καλή μου. Είστε φρόνιμοι; Α! Μπράβο.
Έτοιμοι για ύπνο; Τι λες αλήθεια; Πολύ ωραία λοιπόν. Σ αγαπώ πολύ
κοριτσάκι μου. Δώσε μου κ τον αδελφό σου. Έλα αγόρι μου… δε θες να
κοιμηθείς; Είπαμε αύριο έχετε να πατέ μεγάλη βόλτα με τον παππού κ τη
γιαγιά οπότε πρέπει να είστε ξεκούραστοι. Αύριο το βράδυ αν είναι
μπορεί να μείνετε λίγο παραπάνω. Ποια ταινία; Καλά θα δούμε. Πήγαινε
για ύπνο τώρα. Σ αγαπώ πολύ! Φιλάκια!»
Έκλεισε το τηλέφωνο. Όλα καλά με τα παιδιά. Ο Αντώνης όμως; Είχε πει
ότι θα αργήσει αλλά ούτε τηλέφωνο; Ξανασήκωσε το ακουστικό να τον
καλέσει αλλά εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό. Ήταν εκείνος.
«Ετοιμαζόμουν να σου τηλεφωνήσω και πήρες! Όλα καλά; Πού είσαι;
Τελείωσες; Πού είπες ότι είσαι; Α, μάλιστα. Καλώς τότε. Θα σε περιμένω.
Φιλιά».
Έκλεισε και έστρεψε το βλέμμα της στον υπολογιστή. Απόψε δε θα
συνέχιζε άλλο. Ο Αντώνης ήταν στο δρόμο και θα περνούσε από το
αγαπημένο τους ζαχαροπλαστείο. Πήγε προς την κουζίνα να ετοιμάσει
κάτι για βραδινό… σε καμία ώρα θα ήταν σπίτι να φάνε μαζί…
672