“25th hour” project
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα μου φτάσει ο χρόνος
για να διαβάσω καν τα λόγια σας, πόσο περισσότερο για να προσπαθήσω
να ακολουθήσω τις τυχόν συμβουλές σας. Υπερβολικός, θα μου πείτε.
Ίσως αλλάξετε γνώμη για μένα, αν σας πω ότι τώρα δα άνοιξε η πόρτα. Ο
άνθρωπος που μπήκε μου είπε να συντομεύω.
Ξέρετε, τώρα συνειδητοποιώ ότι για μία και μοναδική (δυστυχώς) φορά
στη ζωή μου, πράγματι ο χρόνος μου τελειώνει. Πάντοτε είχα την
αίσθηση ότι ποτέ δεν έφτανα κάπου με την ησυχία μου, πάντοτε έτρεχα
να προφτάσω. Τώρα βλέπω ότι στην πραγματικότητα είχα όλες τις ώρες
της ημέρας δικές μου. Και τις εικοσιτέσσερις. Απόλυτα δικές μου για να
ολοκληρώσω ό,τι είχα κατά νου. Αυτή τη στιγμή, την τόσο καθοριστική
για τη ζωή μου (κυριολεκτώ οπωσδήποτε), στ’ αλήθεια δεν έχω χρόνο.
Ίσα που προφταίνω να σας χαιρετήσω. Όταν τελειώσει αυτή η μέρα, και
οι εικοσιτέσσερις ώρες της, εγώ ήδη θα ζω την εικοστή πέμπτη ώρα.
(Σε λίγη ώρα τον πήραν από εκεί. Κάποιοι είπαν πως τους φάνηκε σαν να
χαμογελούσε. «Ακατανόητο», σχολίασαν. Όταν μπήκαν λίγο μετά στο
κελί για να μαζέψουν τα πράγματά του, βρήκαν το παραπάνω σημείωμα
με τον τίτλο «Ο χρόνος που τελειώνει». Ένας μόνο, ο πιο ευαίσθητος,
κατάλαβε τη σημασία του. Το δίπλωσε και το έβαλε μαζί με τα άλλα
προσωπικά είδη για να τα δώσει στους οικείους του).
664