“25th hour” project
Διώνη Δημητριάδου-Βουδούρη | 13.4.2015
Μοιάζει αυτό εδώ να είναι ένα απλό σημείωμα, όμως εγώ θα ήθελα να
του δώσετε τη σημασία που του αρμόζει. Δεν θα μπορούσε να είναι
γραμμένο με περισσότερη αγάπη για ζωή. Μια ζωή ωστόσο που αδυνατώ
να περιγράψω με φωτεινά χρώματα.
Ας παραβλέψετε για λίγο το σκοτεινό τοπίο, που προαναγγέλλουν αυτά
μου τα λόγια, και ακούστε το πρόβλημά μου.
Βλέπω πως ήδη έγραψα μια ολόκληρη παράγραφο χωρίς ακόμη να σας
έχω δώσει να καταλάβετε ούτε ποιος είμαι ούτε τι θέλω ούτε καν γιατί
σας απασχολώ.
Πάμε από την αρχή. Θα προσπαθήσω να είμαι σαφέστερος. Νομίζω ότι
δεν μου φτάνει ο χρόνος. Για οτιδήποτε. Αυτό μου συνέβαινε πάντα.
Κάθε φορά που ξεκινούσα κάτι, ας πούμε ένα ταξίδι, μια νέα δουλειά ή
απλώς την προετοιμασία μου για μια ωραία βραδιά με φίλους, με
κυνηγούσε η προοπτική του τέλους. Λες και κάποιος ήταν εκεί για να μου
θυμίζει πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή, πόσο αφελής ήμουν να πιστεύω
ότι όριζα έστω τις άμεσες κινήσεις μου.
Προσπαθούσα συνέχεια να ξεπεράσω αυτή την αδυναμία μου, να νιώσω
κάποια αισιοδοξία για το μέλλον. Τίποτε. Ζήτησα βοήθεια από ειδικούς,
έψαξα το οικογενειακό μου δέντρο για συναφείς περιπτώσεις σε
συγγενείς μου. Πάλι τίποτε. Αυτοφυές το δικό μου ελάττωμα.
Διάβασα πολύ, καθόσον λένε πως η απάντηση σε όλα μας τα
προβλήματα βρίσκεται στις σοφές παρατηρήσεις άλλων. Πουθενά δεν
μπόρεσα να βρω έστω μια αχτίδα ελπίδας, κάπου να δω ότι κάποιο