“25th hour” project
Ειρηναίος Μαράκης | 9.4.2015
Φαίνεται πια πως τίποτα,
τίποτα δεν μας σώζει.
Ούτε η ποίηση
τα φιλόδοξα μυθιστορήματα
η αναγνώριση των ομότεχνων
η λατρεία του αναγνώστη
τα δακρυσμένα μάτια
της γυναίκας που προδώσαμε,
το ιδανικό κι ανάξιο όνειρο
που πέρα μακριά στα χάη
σβήνει και χάνεται.
Όρθιοι κι απελπισμένοι
που τη γεύση, το χρώμα της ζωής
δεν βρήκαμε - ο φόβος μας κυκλώνει,
και χορό στήνουμε συρτό
χέρι με χέρι, στης παραλίας την άκρη
τον φόβο να ξορκίσουμε
μέχρι να περάσει η νύχτα
κι η 25η ώρα της μελαγχολίας
Πίσω στο σπίτι το σκοτεινό
σε γωνία κρυφή, στο γραφείο
που τσιγάρο κάνουμε απαγορευμένο
πάνω απ’ τ’ ανοιγμένα μας βιβλία
το Κοράκι γελάει και κοροϊδεύει:
Ποτέ πια,
ποίηση δεν θα γράψεις.
Ποτέ πια,
αγάπη δεν θα ‘χεις.
Ποτέ πια.
658