“25th hour” project
Μαρία Αλεξανδροπούλου | 3.4.2015
Με ρωτούν τι σημαίνει για μένα η 25η ώρα. Προτιμώ να σας απαντήσω
με μια ιστορία, η οποία συμβολίζει για μένα την 25η ώρα, τη στιγμή,
δηλαδή, που η παρακάτω ιστορία έγινε πράξη. Είναι η στιγμή μιας
έκρηξης, που με έστειλε σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο υφίσταται
η 25η ώρα, ή αλλιώς η ώρα 0 των συναισθημάτων.
Ήσουν κάτω τόσο καιρό, από την προηγούμενη φορά.
Τότε, αυτοί σε είχαν βοηθήσει να αρχίσεις σιγά σιγά να σηκώνεσαι.
Με μικρές, αργές κινήσεις, ένα βήμα τη φορά, τα είχες καταφέρει.
Και είχες υποσχεθεί να μην ξαναπέσεις ποτέ, ούτε καν να αφήσεις
κάποιον να σε ωθήσει στον γκρεμό.
Και ήσουν καλά, έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Προσπαθούσες.
Φυλασσόσουν.
Είχες υψώσει τα τείχη σου, είχες δώσει όρκο στον εαυτό σου να μην
δώσεις την ευκαιρία σε κανέναν να πλησιάσει τις ασπίδες προστασίας
σου.
Και για ένα σύντομο διάστημα όλα πήγαιναν καλά, κυλούσαν σύμφωνα
με το σχέδιο. Κανείς δεν είχε πλησιάσει σε απόσταση βολής το απόρθητο
φρούριό σου.
Δεν θα τον άφηνες, όχι. Δεν ήσουν τέτοια πλέον. Ήσουν πιο δυνατή, πιο
συνειδητοποιημένη. Τουλάχιστον έτσι είχες αφήσει την καρδιά σου να
πιστεύει. Η καρδιά σου, αυτό το μικρό, λιλιπούτειο πραγματάκι που
βρισκόταν στο κέντρο του φρουρίου σου, στο πιο ψηλό του σημείο. Το
φυλούσες ευλαβικά. Όχι, αυτή τη φορά δεν θα έκανες το ίδιο λάθος.
…
Μέχρι που βρέθηκε αυτός, εκείνη την αναθεματισμένη 25η ώρα, που
είχες αποφασίσει πως όλα είναι ένα ψέμα. Αυτή η ώρα ήταν το
παράλληλο σύμπαν μέσα στο οπο ίο σε πέταξε αυτός, σαν άλλη έκρηξη
μιας σούπερ νόβα. Στα ξαφνικά, στα τείχη σου άρχισαν να δέχονται
απρόσμενες επισκέψεις. Γιατί έδωσες άδεια στους στρατιώτες σου
εκείνη την ώρα; Δεν ξέρεις τον λόγο. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι το
γιατί. Γιατί αποφάσισες να αφήσεις το φρούριο αφύλαχτο;
644