"25th hour" project | Page 635

“25th hour” project Μία μικροσκοπική φλόγα, ενός αναμένου κεριού στο μανουάλι, τρεμόπαιζε και σκόρπιζε σκιές, στον ερημικό ναό. Το τρεμουλιαστό φως της, έπεφτε στιγμιαία σε επιβλητικές τοιχογραφίες, που αναπαριστούσαν αγίους και στα άδεια στασίδια. Ο καλόγερος, προχώρησε προς το ιερό. Ο χώρος του ιερού, ήταν αθέατος στον κυρίως ναό. Μία κόκκινη κουρτίνα, δεμένη με χρυσή κλωστή, κάλυπτε την πόρτα του άβατου στους προσκυνητές, χώρου. Ο καλόγερος, με την δύναμη που έδινε ο κύριος στα νωθρά του χέρια, τράβηξε απότομα την κουρτίνα και την έσκισε. Και τότε άκουσε τον Θεό να του ψιθυρίζει Ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν. Ο Θεός, τον καλούσε στην συνάντηση τους. Η 25η ώρα, είχε φτάσει νωρίτερα από ότι συνήθως. Ο ίδιος, ήταν υπεύθυνος, για την παραβίαση του κανόνα που είχε συνάψει με το θεό. Είχε, σκίσει το παραπέτασμα, που οδηγούσε στο ιερό και αυτό, δεν ερμηνευόταν ως πίστη και αφοσίωση, αλλά ως βεβήλωση του χώρου του Θεού. Ο Θεός, ήταν εξοργισμένος. Ο ίδιος, ήταν απεγνωσμένος. Ο άχρονος εαυτός του, συναντούσε την καταδίκη του χρόνου. Ο Θεός, είχε ήδη φύγει από το ναό και έπρεπε να πάει στη συνάντηση τους. Η συζήτηση τους, από