“25th hour” project
Βάσω Θεοχάρους | 26.3.2015
Ήταν χειμώνας, έξω είχε καλό καιρό όμως. 9 το πρωί. Μαζί ξυπνήσανε
της χάιδεψε τα μαλλιά και της είπες πως δεν θα την αφήσει ποτέ, το
θυμάται καλά. Αυτή χαμογέλασε, θυμήθηκε πως αυτός ο τύπος
κατάφερε να την βγάλει από την κόλαση και αυτό ήταν το Α και το Ω. Της
έφερε πρωινό στο δωμάτιο και της είπε: «Σήμερα θα περάσουμε ένα
ολόκληρο 24ωρο μαζί».
Με ένα φιλί του απάντησε, άλλωστε δεν την ένοιαζαν ποτέ τα λόγια, είχε
μπουχτίσει από αυτά.
Τις πρώτες 2 ώρες τις πέρασαν στο κρεβάτι που έγινε ηφαίστειο από
αγάπη και έρωτα.
«Στο σαλόνι, έχω κάτι για εσένα», της είπε. Ήταν ένα εισιτήριο για
Βενετία. Ένα από τα ταξίδια που ονειρευόταν από πάντα.
Αναχώρηση: 27/3 Ώρα: 13:00 Διάρκεια πτήσης: 2 ώρες
Επιστροφή: 27/3 Ώρα: 21:00 Διάρκεια πτήσης: 2 ώρες
«Είσαι τρελός», του είπε.
«Μαζί σου μόνο», απάντησε.
Το ταξίδι αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έζησε στη ζωή της μέχρι εκείνη τη
στιγμή. Αυτή, αυτός και η Βενετία. Μόνο. Τίποτα άλλο.
Αφού επέστρεψαν στο σπίτι αυτή μπήκε για ένα απολαυστικό μπάνιο
όπου σκεφτόταν πόσο τυχερή είναι. Ήξερε πως το άξιζε, ήταν πλήρης,
χαμογελούσε ανά δευτερόλεπτο.
Βγήκε, «ξάπλωσε αγάπη μου και έρχομαι» της είπε.
«Που πάς; Τί ετοιμάζεις πάλι;», είπε με απέραντη ευτυχία.
Μέχρι εκείνη την καταραμένη στιγμή που ήρθε το μήνυμα στο κινητό της.
«Ελπίζω σε αυτό το 24ωρο που ήταν και το τελευταίο μας να σε έκανα να
νιώσεις ότι δεν κατάφερε ποτέ κανείς άλλος».
«Δεν θα σε αφήσω ποτέ, αυτό είπες ρε», και μπήκε στην λίστα μαζί με
τους άλλους, αυτήν με τους άχρηστους.
Στην τελική, ας υπήρχε και μια 25η ώρα διάολε, τι θα πάθαινες;
628