"25th hour" project | Page 607

“25th hour” project Σταυρούλα Κωστακοπούλου | 15.3.2015 Παραπάτησα. Ζαλίστηκα. Γέλασα. Πίστεψα σε αυτά που ποτέ δεν είδα. Σ’ αυτά που ποτέ – μα ποτέ, δεν έζησα. Δηλώνω ένοχη. Αυτό θες να ακούσεις; Ορίστε λοιπόν. Ναι, πίστεψα σ’ εκείνα τα ξημερώματα που όλα δύουν. Πες ό,τι θες. Δε με αγγίζει η δήθεν νομοτέλειά σου. Ντύνομαι χρώματα κι όχι απ’ αυτά που σε δίδαξαν, μα από εκείνα που ποτέ δεν θα βρεις στο τετραγωνισμένο σου μυαλό. Είμαι γεμάτη μουσικές που ποτέ δεν θα γράψεις. Λυπάμαι γι’ αυτό, παρ’ όλα αυτά. Πίστεψα σε εκείνους τους ανθρώπους που έλεγες πως αγαπάς. Σε εκείνα που κυνηγάς τις ώρες που τους κρυβόσουν. Διείσδυσα στις σκέψεις σου κι εσύ κοιτούσες με απορία το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να ρωτάς. Σε θυμάμαι σε εκείνο το φανάρι στην Νέα Εθνική να με επαναφέρεις στην πραγματικότητα βίαια ψάχνοντας απαντήσεις - που προφανώς δεν είχα... Που ξεκάθαρα ακόμη δεν έχω. Σου γελούσα πριν ακόμη με βρεις. Το ξέρεις γαμώτο. Είμαι φουλ από ανοιξιάτικα αρώματα. Γελάω με σένα, για σένα; Τι σημασία έχει; Γελάω με όλη μου τη ψυχή. Επιτέλους. Έκανα στην άκρη όλα μου τα ζωώδη ένστικτα. Είμαι άνθρωπος – πιο πολύ από ποτέ. Δεν το ξέρεις και δεν θα το μάθεις ποτέ, 607